MOJE KSIĄŻKI

MOJE KSIĄŻKI Jak to się stało, że zacząłem pisać książki? Zawsze zazdrościłem pisarzom, że potrafią pięknie pisać. Zazdrościłem mojemu przyjacielowi kmdr Eugeniuszowi Koczorowskiemu, że ma na poddaszu w Sopocie piękne atelier, gdzie maluje cudowne obrazy i ma bogate morskie zbiory. Na dodatek napisał 30-ci morskich historycznych książek, które ilustrował swoimi rysunkami. Kiedy zapraszał mnie do swojego atelier na poddaszu swojego domu w Sopocie, malował i cudownie opowiadał historie o swoich podróżach po świecie. A ja rewanżowałem się mu swoimi przygodami. Często wyjeżdżałem od Niego z podarowanym przepięknym obrazem żaglowca na morzu, a malował cudowne Clippery pod pełnymi żaglami. No, ale żeby być malarzem, pisarzem – trzeba mieć talent! Ale przecież ja od lat pływając zbierałem pamiątki z całego świata, tylko nie miałem gdzie tego godnie prezentować. Aż wreszcie po trzyletnim pływaniu u niemieckich armatorów, kupiłem dom, w którym był duży wolny pokój. Tu będzie moja Tawerna, tak postanowiłem. Przyjechał Gieniu Koczorowski i posadziłem go na środku 30- metrowego pokoju i poprosiłem: „ Geniu, proszę namaluj jak ma wyglądać moja Tawerna”. Eugeniusz wziął arkusz brystolu i narysował moją „Kapitańską Tawernę”, a na drugim arkuszu węglem namalował „Dar Pomorza”. Tak to powstała moja Tawerna, dokładnie tak jak namalował ją Gieniu, a pierwszym zawieszonym na suficie eksponatem był namalowany na brystolu „Dar Pomorza”. Przez lata przybywało eksponatów i opowieści. Gieniu przyjeżdżał do Tawerny i przywoził w prezencie następny obraz. W 2019 roku Gieniu odszedł na wieczną wachtę, a ja wygłosiłem na Jego grobie przyjacielskie ostatnie pożegnanie, a w moim domu ciągle przypominają o Nim Jego obrazy. Nigdy nie dogonię mojego Mistrza (twórcy 3000 obrazów i 7000 rysunków), bo malować nie potrafię. Ale, zaraziłem się od Niego i zacząłem pisać książki. Zacząłem opisywać moje marynarskie życie. A jak to się zaczęło? Zawsze coś tam bazgroliłem, pływając opisywałem moje życie na morzach i oceanach, ale nigdy nie miałem odwagi tego wydać. Był początek lat 90-tych. Wracaliśmy do kraju całą załogą z Marsylii. Jechaliśmy autokarem, a z nami jechała dziennikarka Krystyna Pohl. Z nudów opowiadałem Jej moje przeżycia na morzach, aż w końcu wykrzyczała: - Panie kapitanie! To są tak ciekawe historie, że musi pan je napisać! - Pani Krystyno, opowiedzieć to ja mogę, ale pisać, to trzeba umieć – odpowiedziałem. - Niech Pan pisze, tak jak pan opowiada! To będzie autentyczne! A my to wydrukujemy w tygodniku: „Morze i Ziemia”- wypaliła. - No dobrze, spróbuję – zgodziłem się. - Tylko proszę nie więcej niż cztery strony – dodała. No i tak, to się zaczęło! Po dwóch dniach przyniosłem pierwsze opowiadanie. Oczywiście pani redaktor je poprawiła! W sumie w szczecińskim tygodniku „Morze i Ziemia” ukazało się dziewięć moich opowiadań, a moja córka odbierała moje honorarium – na cukierki. Tak się rozkręciłem, że moje opowiadania drukowały także miesięczniki: „Morze” i „ Kurier Morski”. Z „ Kurierem Morskim”, to nawet podpisałem umowę! Kilkanaście opowiadań wydałem własnym sumptem - metodą chałupniczą. W czasie rejsu wydrukowałem je na statku i oprawiłem w okładki z map nawigacyjnych upiększałem malowidłami i zdjęciami, potem je lakierowałem, wiązałem sznurem i pieczętowałem pieczęcią lakową. Czasami schodziłem z taką książką do maszynowni i robiłem tam miedziane tabliczki z dziurkami, a następnie mocowałem je do grzbietu książki. W kraju rozdzielałem te książki, każdą z numerem, a pierwszą otrzymała Krystyna Pohl, którą nazywam: „Mamą Chrzestną –mojego pisania”. Kiedy miałem juz czterdzieści opowiadań, zebrałem je i wydałem swoją pierwszą książkę: „ Życie marynarskie” w 1999r. (drugie wydanie w 2004 r.) Pisząc na statkach, doszedłem do wniosku, że moje międzynarodowe załogi nie znają mnie, nie wiedzą, co przeżyłem i zacząłem tłumaczyć moje opowiadania na język angielski. Drukowałem je po angielsku i rozdawałem różnym załogom na różnych statkach. Moje załogi, okazało się, że były bardzo zainteresowane i proponowały mi przetłumaczenie tych opowiadań na swoje języki. Wreszcie zebrałem te tłumaczone opowiadania i oprawiłem je znowu w okładki z mapy. Tak powstało kilkanaście moich książek, początkowo w sześciu językach: polskim, angielskim, chińskim, po filipińskim (tagalog), greckim i hiszpańskim. Pisałem dalej i tłumaczyłem, aż któregoś razu wpadłem na pomysł i w Nowym Orleanie na Missisipi podarowałem taką książkę pastorowi Christ Garet, który odwiedził nas na statku. - Christ! Mam pomysł, żeby tę książkę przetłumaczyć na wszystkie języki świata. Stworzyć międzynarodową bibliotekę marynarską – powiedziałem. - Captain! No problem! Wspaniały pomysł! W moim kościele są wszystkie języki świata! Przecież to Ameryka! – wykrzyknął. - Bardzo się cieszę! Chciałbym kiedyś przeczytać książkę chińskiego kapitana po polsku- dodałem. - Oczywiście, to można będzie zrobić! Za miesiąc u nas w Nowym Orleanie będzie zjazd 600 delegatów z całego świata, z misji katolickich (Stella Maris) i Domów Marynarza, to ja im pokażę twoją książkę i przedstawię twoją ideę – stwierdził uradowany. Po miesiącu, kiedy byłem ponownie w Nowym Orleanie, Christ oznajmił mi: - Captain! Wszyscy delegaci zaaprobowali twoją ideę. Robimy Międzynarodową Bibliotekę Marynarską. I okazało się to prawdą! Po latach na morzu, koło Kanady spotkałem polski statek, a kapitan na UKF-ce krzyczy do mnie: - Włodek! Byłem u księdza w Kanadzie i dał mi twoją książkę tłumaczoną na wiele języków. Kiedyś w Szczecinie spotkałem marynarzy z moich załóg. - Panie kapitanie! Byliśmy w Indonezji i w „Stella Maris”, zapytano nas: „ Skąd jesteście?”, a potem przyniesiono nam pańską książkę, były to opowiadania w wielu językach. Może kiedyś rzeczywiście przeczytam książkę chińskiego kapitana po polsku?- pomyślałem. Kiedy pływałem 24 lata po Odrze, jako komodor Flisów Odrzańskich, opisywałem ciekawe zdarzenia, inicjatywy i wyszła z tego książka: „Moja Liga-Moja Odra”. Nagle zostałem pilotem morskim i przez pięć lat wprowadzania i wyprowadzania statków na trasie Świnoujście – Szczecin, zbierałem ciekawe opowieści. Nawet w nocy, kiedy wracałem ze statku, siadałem i krótko opisywałem jak było, żeby nie zapomnieć. Wreszcie stwierdziłem, że ponieważ nie ma książki o szczecińskim pilotażu, więc moim obowiązkiem jest napisanie jej. Tak powstała książka: „Pilot morski”. Kiedy wielokrotnie odwiedzałem moje Liceum Ogólnokształcące w Chełmży, pomyślałem że muszę przecież opisać moje dzieciństwo i tak powstała książka: „Nasza Chełmża”. Na morzu opisywałem dalej moje rejsy i tak narodziła sie książka: „Morskie zawirowania”. Wreszcie na emeryturze zebrałem zdjęcia z mojego życia i wydałem książkę: „Życie z pasją”. Postanowiłem też przeczytać i nagrać moją książkę: „Życie marynarskie” i wydałem ją, jako audiobook. Czasy się zmieniają i młodzież czyta książki w telefonie, dlatego wydałem też: „Życie marynarskie”- jako e-book. Wszystkie moje książki wydałem za własne pieniądze. Postanowiłem również nieodpłatnie przekazać moje książki do Morskiej Biblioteki Cyfrowej, którą tworzę razem z Zachodniopomorską Biblioteką Cyfrową w Książnicy Pomorskiej. Teraz kilkoma kliknięciami w Google, można przeczytać i pobrać wszystkie moje książki na całym świecie.