« DEATH OF A CAPTAIN “
ΕΝΑΣ ΜΗΝΑΣ ΣΤΟ ΑΓΚΥΡΟΒΟΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥΣ
ΚΑΙ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΠΟΥ ΕΙΔΑΜΕ ΗΤΑΝ,
ΕΝΑ ΛΙΜΑΝΙ ΑΡΚΕΤΑ ΜΑΚΡΙΑ ΜΑΣ.
ΚΑΠΟΥ ΕΔΩ,ΑΛΛΑ ΑΡΚΕΤΑ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΜΑΣ ΕΙΧΑΝ ΠΟΛΕΜΟ,
ΑΝ ΚΑΙ, ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ, ΑΚΟΥΓΑΜΕ ΤΟΥΣ ΗΧΟΥΣ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΡΙΑ ΠΥΡΟΒΟΛΑ ΟΠΛΑ !!! ΣΤΑ ΑΜΠΑΡΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΦΟΡΤΙΟ
ΚΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΔΕΧΤΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΤΩΝ ΩΣ ΤΩΡΑ,ΩΣΤΟΣΩ Η ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΗΤΑΝ ΒΑΡΙΑ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΕΝΗ. ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΜΑΣ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΠΟΣΟ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΟΣΠΟΥ ΝΑ ΜΑΣ ΑΦΗΣΟΥΝ ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ.
—ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΔΕΝ ΚΟΙΜΟΤΑΝ ΣΤΙΣ ΚΑΜΠΙΝΕΣ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΣΤΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΤΩΝ.
ΜΙΑ ΜΕΡΑ Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΑΝΕΒΗΚΕ ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ...........
ΧΑΡΑΞΕ ΜΙΑ ΛΕΠΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΧΑΡΤΙ ΚΑΙ ΕΙΠΕ.......
(( ΘΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΩ )) !!!
Ο ΦΙΛΙΠΙΝΟΣ ΑΝΘΥΠΟΠΛΟΙΑΡΧΟΣ ΕΙΠΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟΝΤΑΣ....ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΥΡΙΕ!!! ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΕΣ ΩΡΕΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΑΣΤΕΙΟ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ.....ΟΤΑΝ Ο ΦΙΛΙΠΙΝΟΣ ΚΑΜΑΡΩΤΟΣ ΤΟΝ ΒΡΗΚΕ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟ ΜΕ ΕΝΑ ΣΧΟΙΝΙ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΤΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΠΑΝΙΟ ΤΟΥ.....
ΓΥΡΙΖΕ ΟΛΟ ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΣΑΝ ΠΑΛΑΒΟΣ ΚΑΙ ΦΩΝΑΖΕ..... «Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΚΡΕΜΑΣΤΗΚΕ..
Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΚΡΕΜΑΣΤΗΚΕ » ΠΑΜΕ ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟ ΜΑΣ ΕΙΠΑ..... ΑΛΛΑ.... ΗΤΑΝ ΑΔΥΝΑΤΟΝ,Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΕΙΧΕ ΗΔΗ ΦΥΓΕΙ.. ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ? ΕΛΕΓΕ ΚΛΑΙΓΟΝΤΑΣ Ο ΚΑΜΑΡΩΤΟΣ.
ΕΓΩ ΗΜΟΥΝ ΥΠΟΠΛΟΙΑΡΧΟΣ ΑΝΕΛΑΒΑ ΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΠΛΟΙΟΥ
ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΝΩ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΕΙΧΕ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΟ ΠΛΟΙΟ.
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ ΖΟΥΣΕ ΣΤΟ ΑΜΒΟΥΡΓΟ ΚΑΙ ΖΗΤΗΣΑΝ ΝΑ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΕΚΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑΦΗ. Ο ΠΛΟΙΟΚΤΗΤΗΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΜΕ ΝΑ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΠΡΑΚΤΟΡΑ ΜΑΣ .ΠΕΡΑΣΑΝ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΙΕΣΕΙΣ ΠΗΡΑΜΕ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΟΤΙ Η ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΗΤΑΝ ΑΔΥΝΑΤΗ ΔΙΟΤΙ Η ΧΩΡΑ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ.ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΚΑΜΠΙΝΑ ΤΟΥ ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΤΟ ΒΑΛΟΥΜΕ ΣΤΟ ΨΥΓΕΙΟ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΚΡΕΑΤΑ,
ΕΞ ΑΛΛΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟ ΨΥΓΕΙΟ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΧΩΡΕΣΕΙ ΜΕΣΑ Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ!!!
ΜΙΑ ΜΕΡΑ Ο ΦΙΛΙΠΙΝΟΣ ΜΑΓΕΙΡΑΣ ΜΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕ ΝΑ ΚΟΨΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΣΕ ΜΙΚΡΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΧΩΡΕΣΕΙ ΣΤΟ ΨΥΓΕΙΟ....ΦΥΣΙΚΑ ΕΓΩ ΔΕΝ ΤΟ ΕΝΕΚΡΙΝΑ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΟΤΙ Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΙ ΚΑΜΜΙΑ «ΣΟΥΠΑ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ» (( CAPTAIN SOUP)).OI MEΡΕΣ ΟΜΩΣ ΠΕΡΝΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΜΥΡΙΖΕΙ ΕΝΤΟΝΑ ΚΑΙ Η ΜΥΡΩΔΙΑ ΑΠΛΩΘΗΚΕ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΠΛΟΙΟ
ΕΣΤΕΙΛΑ ΛΟΙΠΟΝ ΜΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΑΜΒΟΥΡΓΟ ΚΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΝΑ ΟΤΙ ΘΑ ΚΗΔΕΨΩ ΤΟ ΣΩΜΑ ΣΤΗ ΘΑΛΛΑΣΑ...ΚΑΛΕΣΑ ΤΟ FITTER ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΙΠΑ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΙ ΕΝΑ ΚΑΛΑΘΙ ΜΕΤΤΑΛΙΚΟ ΓΙΑ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΤΟ ΣΩΜΑ....ΕΚΕΙΝΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΛΥΠΑΜΕ ΚΥΡΙΕ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΥΛΙΚΑ ΣΤΟ ΠΛΟΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΙΑΞΩ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ!!!
--ΜΗΠΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΔΙΑΒΡΟΧΟ?
--ΡΩΤΗΣΑ,ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ,ΕΙΠΕ ΠΑΛΙ
--Ε.... ΤΟΤΕ ΚΟΨΕ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΛΑΜΑΡΙΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΩΝ SPARE ΚΑΙ ΦΤΙΑΞΕ ΕΝΑ ΚΑΛΑΘΙ....
--ΕΝΤΑΞΕΙ ΚΥΡΙΕ,ΕΙΠΕ ΚΑΙ ΕΦΥΓΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟΝΤΑΣ.ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΤΟ ΚΑΛΑΘΙ ΗΤΑΝ ΕΤΟΙΜΟ,ΣΗΚΩΣΑΜΕ ΑΓΚΥΡΕΣ ΚΑΙ ΦΥΓΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΧΤΗ ΘΑΛΛΑΣΑ.ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΨΑΧΝΩ ΤΗ ΒΙΒΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΩ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΜΕ ΕΜΑΣ ΤΟΣ ΝΑΥΤΙΚΟΥΣ.ΜΕΤΑΦΕΡΑΜΕ ΤΟ ΚΑΛΑΘΙ
(ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΒΑΡΥ) ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΠΛΟΙΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΥΡΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑ ΣΚΕΠΑΣΜΕΝΟ ΜΕ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ.
ΟΛΟ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ !!!
ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΨΑΛΜΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΒΛΟ, ΚΑΙ ΕΙΠΑ ΕΜΠΡΟΣ.....ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΑΘΙ...ΚΑΘΩΣ ΣΗΚΩΣΑΜΕ ΤΟ ΚΑΛΑΘΙ ΕΣΠΑΣΕ ΕΝΑΣ ΓΑΝΤΖΟΣ ΕΠΕΣΕ ΤΟ ΚΑΛΑΘΙ ΣΤΟ ΝΕΡΟ ΚΑΙ Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΕΠΕΠΛΕΕ ΣΤΗ ΘΑΛΛΑΣΑ.
ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ!!!ΦΩΝΑΞΕ Ο ΚΑΜΑΡΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΠΙΑΣΕ ΥΣΤΕΡΙΑ...
ΕΝΩ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΣΗΜΑΝΕ ΑΛΑΡΜ ΚΑΙ ΕΡΙΞΑΝ ΤΗ ΒΑΡΚΑ
LIFE BOAT ΣΤΟ ΝΕΡΟ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ.ΕΝΑΣ ΦΙΛΙΠΙΝΟΣ ΚΑΤΕΒΗΚΕ ΜΕ ΤΗ ΒΑΡΚΑ ΚΑΙ ΜΕ ΕΝΑ ΣΧΟΙΝΙ ΕΠΙΑΣΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΕΒΑΣΕ ΣΤΗ ΒΑΡΚΑ. ΑΝΕΒΑΣΑΜΕ ΓΡΗΓΟΡΑ ΤΗ ΒΑΡΚΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ.
—ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ? ΡΩΤΗΣΕ ΕΝΑΣ ΝΑΥΤΗΣ,--
--ΒΑΛΤΕ ΤΟΝ ΣΤΟ DECK ΝΑ ΣΤΕΓΝΩΣΕΙ ,ΕΙΠΑ,ΚΑΙ ΣΚΕΠΑΣΤΕ ΤΟΝ ΜΕ ΕΝΑ ΛΕΥΚΟ ΣΕΝΤΟΝΙ.ΓΥΡΙΣΑΜΕ ΣΤΟ ΑΓΚΥΡΟΒΟΛΙΟ ΚΑΙ Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΕΙΧΕ ΣΤΕΓΝΩΣΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΙΚΟ ΗΛΙΟ...ΕΝΩ Ο ΚΑΜΑΡΩΤΟΣ ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΕ ΝΕΥΡΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΠΛΟΙΟΥ ΦΟΒΟΥΜΕΝΟΣ ΜΗΠΩΣ Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΣΗΚΩΘΕΙ ΟΡΘΙΟΣ. ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΧΤΥΠΗΣΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΜΟΥ Ο FITTER ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ.....ΕΧΩ ΜΙΑ ΚΑΛΛΗ ΙΔΕΑ ,ΣΤΟ ΔΥΟ ΤΟ ΑΜΠΑΡΙ ΕΧΟΥΜΕ ΦΟΡΤΙΟ ΣΩΛΗΝΕΣ,ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΚΟΨΩ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΤΟΝ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟ !! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΗ ΙΔΕΑ ΕΙΠΑ¨¨
--ΑΛΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΛΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΠΛΕΥΡΕΣ
--- ΜΑ ΦΥΣΙΚΑ ΚΥΡΙΕ...ΕΙΠΕ Ο FΙΤΤΕR, ΑΠΛΩΣ ΘΑ ΑΝΟΙΞΩ ΜΕΡΙΚΕΣ ΤΡΥΠΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΒΥΘΟ.
-–ΕΝΤΑΞΕΙ ΤΟΥ ΕΙΠΑ,ΠΑΡΕ ΜΕΡΙΚΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΑ.....ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ, ΕΙΠΑ ΕΜΠΡΟΣ,ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΛΗΝΑ..!!!
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΜΕ ΓΙΑ ΔΥΟ ΠΕΡΙΠΟΥ ΩΡΕΣ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΣΩΛΗΝΑΣ, Ο ΚΑΜΑΡΩΤΟΣ ΕΙΠΕ, Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΒΥΘΟ,ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΑΜΒΟΥΡΓΟ» ΤΕΛΙΚΑ ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΟ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΜΠΑΙΝΕΙ ΝΕΡΟ ΣΤΗ ΣΩΛΗΝΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΤΡΥΠΕΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΜΑΣ ΚΟΙΜΑΤΕ
ΣΤΟ ΒΥΘΟ ΤΟΥ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ!!!
ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ, ΚΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ΦΙΛΙΚΗ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΗ ΧΩΡΑ!!!!!
ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΥΝΑΙΒΗΣΑΝ ΣΤΗ ΘΑΛΛΑΣΑ.......
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ!!!!!
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ CAPTAIN
KΑΡΟΦΥΛΛΑΚΗΣ W.GRYCNER
ΜΙΧΑΛΗΣ
sobota, 23 lipca 2011
船长之死 Death of Captain
船长之死 Death of Captain
在非洲港口抛一个月的锚，时间简直长的可怕。
岸上很远的地方在打仗，我们可以听到来自岸上的枪声。
我们没有什么值钱的货物，也正因为如此，海盗到现在一直没有光顾我们，但是海盗即将到来的气息却非常重， 没有人知道我们还会继续等多久。
船员们整夜晚呆在闷热的房间里却无法睡觉， 他们在等待着海盗的袭击。
有一天船长到驾驶台， 手里拿着一条绳子，非常肯定的说:
- 我要上吊自杀。
- 是的，先生。 菲律宾二副微笑回答。
但是在几小时之后事情真的发生了， 船长并没有开玩笑，他在他自己的房间里上吊自杀了。
最先发现他的菲律宾大台 ，发疯似的在船周围奔跑而且呼喊:
- 船长上吊自杀了!!! 船长上吊自杀了!!!
当我们把船长放下来的时候，发现已经太晚了，船长已经死了。
- 上帝， 天啊， - 菲律宾大台一边哭一边呻吟着 - 我们该怎么办?
作为大副的我开始接管船舶，我开始通知所有有关方， 告诉他们这里发生的事情， 船长的家在德国，家属要求遗体运回德国 ，船东和我试着通过当地代理来安排， 但过了几天仍不见动静，在催促了 5 天之后，代理肯定回答， 他无法安排把遗体运回德国。
-这里在打仗， 街道上有很多尸体， 我不能够特殊， 金属棺材 - 哀悼的代理。
船长躺在他闷热的房间里，因为我们不能把他和其他肉类一起放进伙食冰库。我们有一台小的电冰箱，但是不能把船长整个装进去。 有一天菲律宾厨子对我提议要把船长切成小块，然后或许可以把他装到这台电冰箱里。 但被我断然否决了，船长的遗体应该保持完整。
身体腐败的味道在船的周围散布。
最后， 汉堡方面发了一个推荐方法: 安排海葬。
我没有任何关于海葬仪式的经验 因此我叫来菲律宾铜匠，命令他造一个棺材。
- 但是船长， 我们没有任何材料来造棺材! – 铜匠叫起来
- 也许我们有防水帆布? –我问。
- 也没有! 船长
- 从多余房间的墙壁上拆掉几块板钉到一起，能把腿脚装进去就行了。
- 好的， 先生 – 铜匠面无表情的回答
在二天棺材准备好之后， 我绞起锚，把船开到 “外海”。
在紧急研究了圣经之后，我选择了一段， 我觉得用在这个场合比较适当。
加装了很重的卸扣和盖着德国国旗的棺材已经放在左舷主甲板上，
所有船员都等候在船边。
我开始了典礼，为我们的船长做祈祷。
我读了圣经的圣诗， 之后:
- 抛掉棺材!!! - 我命令 ( 相同的方法如抛锚)。
棺材入水时被撞碎成小块，片刻后，船长从水面浮了出来。
- 上帝，天啊!!! – 大台歇斯底里的叫着，大家都惊呆了。
- 警报! 救生演习! 我们来救船长! - 我大叫。
菲律宾人非常快地进入救生艇并把艇放到了水面。
他们抓到了船长， 用艇钩钩住把他拉进救生艇内，我们收起救生艇， 船长又和我们在一起了。
- 现在该怎么办? - 水手长问。
- 把他放在甲板上， 先把他晒干- 我不置可否。
我们返回了锚地
在热带的太阳照射下，船长在甲板上很快被晒干了。
由于他的身体被白布裹着， 所以并没有什么大的损坏。
菲律宾人只在船的另一舷， 害怕他会醒过来。 。
- 接下来的一整天正当我努力思考着该如何造棺材时 ， 铜匠来敲我的门：
- 船长， 我有一个好的主意该如何装船长 - 他叫道。
- 去他妈的!!! 你已经做了一个棺材。 我告诉你要把重的卸扣绑在船长腿上- 我生气的喊道。
- 先生，我放了卸扣， 但是很不幸地我没有把它们绑到船长的腿上…
- 但是船长，这次我有一非常好的主意…
- 好。 讲出来!!!
- 船长，在二舱货物中有钢管，我去割一段，然后我们把 "老头"装到这个管子里。
- 注意到是不错 ，我想…
- 好，我同意–，但是在你割了之后，两端必须焊好。。
- 当然船长，我会在管中割一些洞，让它会沉下去。
- 好， 去叫人就这样做。
和第一次一样，我们重复了典礼:
- 抛管子!!! –我命令。
但是管子却不下沉…
我们大约拖着管子航行了二个小时…, 受了惊吓的菲律宾人说， 如果船长沉不下去，他将游回汉堡 –。
最后，水通过小孔灌进管子，船长沉入了大西洋， 远离自己的国家–接近很不友善的非洲土地。
在海上什么事都会发生…, 这就是水手的生活。
格雷兹勒 船长
在非洲港口抛一个月的锚，时间简直长的可怕。
岸上很远的地方在打仗，我们可以听到来自岸上的枪声。
我们没有什么值钱的货物，也正因为如此，海盗到现在一直没有光顾我们，但是海盗即将到来的气息却非常重， 没有人知道我们还会继续等多久。
船员们整夜晚呆在闷热的房间里却无法睡觉， 他们在等待着海盗的袭击。
有一天船长到驾驶台， 手里拿着一条绳子，非常肯定的说:
- 我要上吊自杀。
- 是的，先生。 菲律宾二副微笑回答。
但是在几小时之后事情真的发生了， 船长并没有开玩笑，他在他自己的房间里上吊自杀了。
最先发现他的菲律宾大台 ，发疯似的在船周围奔跑而且呼喊:
- 船长上吊自杀了!!! 船长上吊自杀了!!!
当我们把船长放下来的时候，发现已经太晚了，船长已经死了。
- 上帝， 天啊， - 菲律宾大台一边哭一边呻吟着 - 我们该怎么办?
作为大副的我开始接管船舶，我开始通知所有有关方， 告诉他们这里发生的事情， 船长的家在德国，家属要求遗体运回德国 ，船东和我试着通过当地代理来安排， 但过了几天仍不见动静，在催促了 5 天之后，代理肯定回答， 他无法安排把遗体运回德国。
-这里在打仗， 街道上有很多尸体， 我不能够特殊， 金属棺材 - 哀悼的代理。
船长躺在他闷热的房间里，因为我们不能把他和其他肉类一起放进伙食冰库。我们有一台小的电冰箱，但是不能把船长整个装进去。 有一天菲律宾厨子对我提议要把船长切成小块，然后或许可以把他装到这台电冰箱里。 但被我断然否决了，船长的遗体应该保持完整。
身体腐败的味道在船的周围散布。
最后， 汉堡方面发了一个推荐方法: 安排海葬。
我没有任何关于海葬仪式的经验 因此我叫来菲律宾铜匠，命令他造一个棺材。
- 但是船长， 我们没有任何材料来造棺材! – 铜匠叫起来
- 也许我们有防水帆布? –我问。
- 也没有! 船长
- 从多余房间的墙壁上拆掉几块板钉到一起，能把腿脚装进去就行了。
- 好的， 先生 – 铜匠面无表情的回答
在二天棺材准备好之后， 我绞起锚，把船开到 “外海”。
在紧急研究了圣经之后，我选择了一段， 我觉得用在这个场合比较适当。
加装了很重的卸扣和盖着德国国旗的棺材已经放在左舷主甲板上，
所有船员都等候在船边。
我开始了典礼，为我们的船长做祈祷。
我读了圣经的圣诗， 之后:
- 抛掉棺材!!! - 我命令 ( 相同的方法如抛锚)。
棺材入水时被撞碎成小块，片刻后，船长从水面浮了出来。
- 上帝，天啊!!! – 大台歇斯底里的叫着，大家都惊呆了。
- 警报! 救生演习! 我们来救船长! - 我大叫。
菲律宾人非常快地进入救生艇并把艇放到了水面。
他们抓到了船长， 用艇钩钩住把他拉进救生艇内，我们收起救生艇， 船长又和我们在一起了。
- 现在该怎么办? - 水手长问。
- 把他放在甲板上， 先把他晒干- 我不置可否。
我们返回了锚地
在热带的太阳照射下，船长在甲板上很快被晒干了。
由于他的身体被白布裹着， 所以并没有什么大的损坏。
菲律宾人只在船的另一舷， 害怕他会醒过来。 。
- 接下来的一整天正当我努力思考着该如何造棺材时 ， 铜匠来敲我的门：
- 船长， 我有一个好的主意该如何装船长 - 他叫道。
- 去他妈的!!! 你已经做了一个棺材。 我告诉你要把重的卸扣绑在船长腿上- 我生气的喊道。
- 先生，我放了卸扣， 但是很不幸地我没有把它们绑到船长的腿上…
- 但是船长，这次我有一非常好的主意…
- 好。 讲出来!!!
- 船长，在二舱货物中有钢管，我去割一段，然后我们把 "老头"装到这个管子里。
- 注意到是不错 ，我想…
- 好，我同意–，但是在你割了之后，两端必须焊好。。
- 当然船长，我会在管中割一些洞，让它会沉下去。
- 好， 去叫人就这样做。
和第一次一样，我们重复了典礼:
- 抛管子!!! –我命令。
但是管子却不下沉…
我们大约拖着管子航行了二个小时…, 受了惊吓的菲律宾人说， 如果船长沉不下去，他将游回汉堡 –。
最后，水通过小孔灌进管子，船长沉入了大西洋， 远离自己的国家–接近很不友善的非洲土地。
在海上什么事都会发生…, 这就是水手的生活。
格雷兹勒 船长
ANG PAKAMATAY NG KAPITAN (Death of a Captain)
ANG PAKAMATAY NG KAPITAN (Death of a Captain)
Ang isang buwang pagkaka-angkorahe sa isang puerto sa AFRICA ay sadya namang napakatagal. Mayroong giyera sa may kalayuan ngunit maririnig ang mga putukan na nagmumula doon. Wala kaming mga kargamentong mahalaga o mamahalin kaya’t hanggang ngayon ay di pa rin kami inaakyat ng mga pirata, pero napakataas ng aming espektasyon na ano mang oras ay pwede silang sumalakay. Walang sino mang nakakaalam kung hanggang kailan kami maghihintay papasok ng puerto. Ang buong tripulante ay halos di natutulog sa gabi sa kanilang maiinit na kabina para sa pagbabantay sa pag-atake ng mga pirata.
Isang araw umakyat si Kapitan sa fuente na may hawak na tali at sinabing:
-Magbibigti ako
-Sige Kapitan, ang tugon naman ng natatawang Segundo Opisyal, isang Filipino
Pero pagkaraan ng ilang oras nalaman ng lahat na di pala nagbibiro si Kapitan at tinutuo ang kanyang sinabi, dahil bigla na lamang nagtatakbo ang Filipino steward at nagsisigaw na:
-Nagbigti si Kapitan!!!, Nagbigti si Kapitan!!!
Nadatnan naming nakabitin siya sa kanyang banyo, pinilit naming tulungan siya at putulin ang tali sa kanyang leeg, ngunit huli na ang lahat dahil binawian na ng buhay si kapitan
-JESUS MARIA, ang nausal ng naiiyak na steward at tinanong kung ano ang aming gagawin
Bilang Primero Opisyal ako na ang namuno sa barko at sinabihan lahat ng kinauukulan tungkol sa nangyari, kabilang na rito ang pamilya ng Kapitan na nakatira sa Hamburg at naki-usap sila na kung maari ay ipadala ang bangkay sa kanila. Ako at ang nagmamay-ari ng barko ay naki-usap sa Ahente tungkol ditto. At pagkatapos ng limang araw ay nakatanggap ako ng sagot mula sa ahente na hindi niya kayang gawin ang aming gustong mangyari at sinabing:
-Mayroong giyera dito sa amin at napakaraming bangkay na nagkalat sa mga daan at hindi ko kayang kumuha ng espesyal na kabaong para sa inyong kapitan.
Ang bangkay ng kapitan ay naiwan na nakaratay sa kanyang mainit na kabina, di naman namin siya pwedeng ilagay sa provision room kasama ang mga pagkain.
Meron kaming maliit na refregirator ngunit di naman siya kasya doon.
Isang araw nagsabi sa akin ang Filipino cook na puputol-putulin na lang daw niya ang bangkay ni Kapitan upang sa ganon ay magkasya siya sa kanyang ref ngunit tumanggi ako at sinabing ; Kailangang manatiling buo si Kapitan
Ilang araw pa ang nakalipas ay nag-uumpisa ng mangamoy ang bangkay ng kapitan sa boong barko. Sa wakas, nagpadala na rin ang Hamburg ng pahintulot para sa isang
SEA FUNERAL.
Wala akong karanasan sa ganitong klaseng seremonya kaya’t tinawag ko si fitter at inutusang gumawa ng kabaong;
-Pero kapitan wala tayong sapat na gamit para gumawa ng ataul ang sagot niya.
Baka meron tayong tolda?- tanong ko
Sir, wala rin!
- magbaklas ka na lamang ng dingding sa mga bakanteng kabina at iyon ang gawin mong
ataul basta magkasya lamang si Kapitan-utos ko
-Yes Sir ang sagot naman niyang may ngiti
At pagkatapos ng dalawang araw natapos na ang ataul, binunot namin ang angkla at naglayag patungo sa gitna ng dagat.
-Pagkatapos ng maikling pag-aaral ng BIBLYA pumili ako ng isang birsikulo na siyang
nararapat sa ganitong sitwasyon
-Puno ng mabibigat na bakal at nababalutan ng bandilang Alemanya ang ataul, sa may main
deck sa pabor,habang ang mga tripulante naman ay naghihintay.
-Inumpisahan ko ang seremonya ng pagdadasal para sa aming Kapitan, binasa ko ang isang SALMO sa BIBLYA, at pagkatapos:
-I-arya ang kabaong!!!-utos ko. ( gaya ng paghuhulog sa angkla)
Ang kabaong ay bumagsak sa tubig at sa di inaasahan ay nawarak sa maliliit na piraso at ang Kapitan ay lumutang sa ibabaw ng dagat.
-HESUS MARIA ang sigaw ng steward at ang lahat ng trepulante ay nabigla
ALARM! BOAT DRILL! Sagipin natin ang Kapitan!- Ang sigaw ko.
Ang mga Filipino ay dali namang sumakay sa lifeboat at binaba ito sa dagat, kinuha nila si Kapitan sa pamamagitan ng boat hook at isinakay sa lifeboat. Iniangat naming muli ang lifeboat sa barko at ang Kapitan ay muli na namang nasa amin.
-Anong gagawin natin ngayon ? ang tanong sa akin ng Maestro amo.
-Hayaan nyo muna syang nakahiga d’yan at matuyo ang sagot ko namang natutuliro.
At bumalik kami sa angkorahe.
Hinayaan naming nakahiga ang labi ni Kapitan sa main deck,na madali naming natuyo sa sikat ng araw habang natatakpan ng puting tela at di naiisturbo,Ang mga Filipino ay naglalakad sa kabilang parte ng barko’t natatakot na baka bumangon muli at magmulto.
Sa sumunod na araw nag-isip ako ng mabuti kung papaano makakagawa ng kabaong, ng biglang kumatok ang fitter sa akin
-Kapitan meron akong naisip na magandang paraan kung papaano natin maiaayos ang bangkay ni Kapitan
-Fucking shit!! Gumawa ka na nga nang kabaong at sinabi kong lagyan ng mabibigat na bakal ang kanyang mga paa.
-Sir nilagyan ko kaya lang ay di ko naitali sa kanyang mga paa, pero ngayon Sir maganda na itong naisip ko.
-O’Sige ano yun?
-Kapitan, sa ikalawang bodega meron tayong isang malaking tubo na pwede kong biyakin at ilagay ang bangkay nI Kapitan doon.
Naisip ko naman na di masamang ideya.
-OK, pumapayag ako pero siguraduhin mo lang na ma we-welding mo ng maayos ang magkabilang dulo.
-Syempre naman Kapitan at bubutasan ko na rin para lumubog.
-Sige kumuha ka ng tao at gawin nyo na.
At kagaya ng una inulit naming ang seremonya.
-I-arya na ang tubo!! ,ang utos ko
Pero ang tubo’y di lumubog, dalawang oras namin na hinihintay ang paglubog nito…ang mga natatakot na Filipino ay nagwikang di lumulubog ang kapitan dahil lalangoy sya papuntang Hamburg.
At sa wakas, pinasok na rin ng tubig ang tubo at unti-unting lumubog ang Kapitan sa Atlantic Ocean
Malayo sa kanyang bayan at malapit sa di kanais-nais na bansa ng Africa.
Nangyayari minsan ang ganitong bagay sa gitna ng dagat…Dahil ito ang buhay ng isang MARINO.
CAPT. W. GRYCNER
Ang isang buwang pagkaka-angkorahe sa isang puerto sa AFRICA ay sadya namang napakatagal. Mayroong giyera sa may kalayuan ngunit maririnig ang mga putukan na nagmumula doon. Wala kaming mga kargamentong mahalaga o mamahalin kaya’t hanggang ngayon ay di pa rin kami inaakyat ng mga pirata, pero napakataas ng aming espektasyon na ano mang oras ay pwede silang sumalakay. Walang sino mang nakakaalam kung hanggang kailan kami maghihintay papasok ng puerto. Ang buong tripulante ay halos di natutulog sa gabi sa kanilang maiinit na kabina para sa pagbabantay sa pag-atake ng mga pirata.
Isang araw umakyat si Kapitan sa fuente na may hawak na tali at sinabing:
-Magbibigti ako
-Sige Kapitan, ang tugon naman ng natatawang Segundo Opisyal, isang Filipino
Pero pagkaraan ng ilang oras nalaman ng lahat na di pala nagbibiro si Kapitan at tinutuo ang kanyang sinabi, dahil bigla na lamang nagtatakbo ang Filipino steward at nagsisigaw na:
-Nagbigti si Kapitan!!!, Nagbigti si Kapitan!!!
Nadatnan naming nakabitin siya sa kanyang banyo, pinilit naming tulungan siya at putulin ang tali sa kanyang leeg, ngunit huli na ang lahat dahil binawian na ng buhay si kapitan
-JESUS MARIA, ang nausal ng naiiyak na steward at tinanong kung ano ang aming gagawin
Bilang Primero Opisyal ako na ang namuno sa barko at sinabihan lahat ng kinauukulan tungkol sa nangyari, kabilang na rito ang pamilya ng Kapitan na nakatira sa Hamburg at naki-usap sila na kung maari ay ipadala ang bangkay sa kanila. Ako at ang nagmamay-ari ng barko ay naki-usap sa Ahente tungkol ditto. At pagkatapos ng limang araw ay nakatanggap ako ng sagot mula sa ahente na hindi niya kayang gawin ang aming gustong mangyari at sinabing:
-Mayroong giyera dito sa amin at napakaraming bangkay na nagkalat sa mga daan at hindi ko kayang kumuha ng espesyal na kabaong para sa inyong kapitan.
Ang bangkay ng kapitan ay naiwan na nakaratay sa kanyang mainit na kabina, di naman namin siya pwedeng ilagay sa provision room kasama ang mga pagkain.
Meron kaming maliit na refregirator ngunit di naman siya kasya doon.
Isang araw nagsabi sa akin ang Filipino cook na puputol-putulin na lang daw niya ang bangkay ni Kapitan upang sa ganon ay magkasya siya sa kanyang ref ngunit tumanggi ako at sinabing ; Kailangang manatiling buo si Kapitan
Ilang araw pa ang nakalipas ay nag-uumpisa ng mangamoy ang bangkay ng kapitan sa boong barko. Sa wakas, nagpadala na rin ang Hamburg ng pahintulot para sa isang
SEA FUNERAL.
Wala akong karanasan sa ganitong klaseng seremonya kaya’t tinawag ko si fitter at inutusang gumawa ng kabaong;
-Pero kapitan wala tayong sapat na gamit para gumawa ng ataul ang sagot niya.
Baka meron tayong tolda?- tanong ko
Sir, wala rin!
- magbaklas ka na lamang ng dingding sa mga bakanteng kabina at iyon ang gawin mong
ataul basta magkasya lamang si Kapitan-utos ko
-Yes Sir ang sagot naman niyang may ngiti
At pagkatapos ng dalawang araw natapos na ang ataul, binunot namin ang angkla at naglayag patungo sa gitna ng dagat.
-Pagkatapos ng maikling pag-aaral ng BIBLYA pumili ako ng isang birsikulo na siyang
nararapat sa ganitong sitwasyon
-Puno ng mabibigat na bakal at nababalutan ng bandilang Alemanya ang ataul, sa may main
deck sa pabor,habang ang mga tripulante naman ay naghihintay.
-Inumpisahan ko ang seremonya ng pagdadasal para sa aming Kapitan, binasa ko ang isang SALMO sa BIBLYA, at pagkatapos:
-I-arya ang kabaong!!!-utos ko. ( gaya ng paghuhulog sa angkla)
Ang kabaong ay bumagsak sa tubig at sa di inaasahan ay nawarak sa maliliit na piraso at ang Kapitan ay lumutang sa ibabaw ng dagat.
-HESUS MARIA ang sigaw ng steward at ang lahat ng trepulante ay nabigla
ALARM! BOAT DRILL! Sagipin natin ang Kapitan!- Ang sigaw ko.
Ang mga Filipino ay dali namang sumakay sa lifeboat at binaba ito sa dagat, kinuha nila si Kapitan sa pamamagitan ng boat hook at isinakay sa lifeboat. Iniangat naming muli ang lifeboat sa barko at ang Kapitan ay muli na namang nasa amin.
-Anong gagawin natin ngayon ? ang tanong sa akin ng Maestro amo.
-Hayaan nyo muna syang nakahiga d’yan at matuyo ang sagot ko namang natutuliro.
At bumalik kami sa angkorahe.
Hinayaan naming nakahiga ang labi ni Kapitan sa main deck,na madali naming natuyo sa sikat ng araw habang natatakpan ng puting tela at di naiisturbo,Ang mga Filipino ay naglalakad sa kabilang parte ng barko’t natatakot na baka bumangon muli at magmulto.
Sa sumunod na araw nag-isip ako ng mabuti kung papaano makakagawa ng kabaong, ng biglang kumatok ang fitter sa akin
-Kapitan meron akong naisip na magandang paraan kung papaano natin maiaayos ang bangkay ni Kapitan
-Fucking shit!! Gumawa ka na nga nang kabaong at sinabi kong lagyan ng mabibigat na bakal ang kanyang mga paa.
-Sir nilagyan ko kaya lang ay di ko naitali sa kanyang mga paa, pero ngayon Sir maganda na itong naisip ko.
-O’Sige ano yun?
-Kapitan, sa ikalawang bodega meron tayong isang malaking tubo na pwede kong biyakin at ilagay ang bangkay nI Kapitan doon.
Naisip ko naman na di masamang ideya.
-OK, pumapayag ako pero siguraduhin mo lang na ma we-welding mo ng maayos ang magkabilang dulo.
-Syempre naman Kapitan at bubutasan ko na rin para lumubog.
-Sige kumuha ka ng tao at gawin nyo na.
At kagaya ng una inulit naming ang seremonya.
-I-arya na ang tubo!! ,ang utos ko
Pero ang tubo’y di lumubog, dalawang oras namin na hinihintay ang paglubog nito…ang mga natatakot na Filipino ay nagwikang di lumulubog ang kapitan dahil lalangoy sya papuntang Hamburg.
At sa wakas, pinasok na rin ng tubig ang tubo at unti-unting lumubog ang Kapitan sa Atlantic Ocean
Malayo sa kanyang bayan at malapit sa di kanais-nais na bansa ng Africa.
Nangyayari minsan ang ganitong bagay sa gitna ng dagat…Dahil ito ang buhay ng isang MARINO.
CAPT. W. GRYCNER
La muerte del Capitán
La muerte del Capitán
Un mes al ancla en la rada de un puerto africano ha sucedido algo terrible.
Lejana en la orilla la guerra estaba. Nosotros podíamos oír los sonidos de disparos desde tierra.
Nosotros no teníamos una valiosa carga y ciertamente debido a este los piratas no nos visitaron hasta ahora.
Pero el ambiente por la espera era muy desagradable. Nadie sabia cuánto tiempo nosotros esperaríamos por la entrada al puerto.
La tripulación no podía dormir en las noches con las cabinas calientes y a la espera del ataque pirata.
El Capitán un día entró en el Puente, llevando un pedazo de línea, y dijo:
- Yo voy a colgarme.
- Sí, Señor, contestó con la sonrisa invariable en la boca, el segundo oficial Filipino.
Pero después de algunas horas no volvió, y es que ese Capitán no hablaba en broma y él se colgó en su propio baño.
El mayordomo filipino que lo encontró corría como aterrorizado alrededor de la nave, gritando, :
¡Capitán se colgó! ¡Capitán se colgó!
Cuando nosotros cortamos la línea al Capitán, resultó; que no podíamos salvarlo porque el ya estaba muerto.
¡Jesús, María!! El mayordomo filipino afectado -gemía – ¿qué haremos nosotros ahora?
Como Primer Oficial yo tome el control de la nave y empecé informando a todos los involucrados, sobre lo que pasó.
La familia del capitán en Hamburgo preguntó por la deportación del cuerpo. Envie esta solicitud al dueño de la nave y yo intente conseguir esto a través del agente local. Pasaron unos días de completa ineficacia del agente.
Después de 5 días de espera, agente afirmó la resolución, que él no podía realizar la deportación de cuerpo.
- Aquí estamos en guerra, tenemos bastantes cuerpos en las calles, yo no puedo poner un ataúd especial de metal - lamentó al Agente.
El Capitán se coloco en su cabina caliente, porque nosotros no podíamos poner el cuerpo en el refrigerador de provisiones junto con la carne.
Nosotros teníamos un refrigerador pequeño, pero capitán no entró todo allí.
Un día Cocinero filipino me propuso que cortará el cuerpo en partes pequeñas y de algún modo lo congelará a ese refrigerador. Pero yo no estaba de acuerdo - afirmando, este Capitán tiene que quedarse en un pedazo.
El olor hediondo del cuerpo se había pasado alrededor de la nave.
Por fin, Hamburgo envió una recomendación: Organizar el Entierro del Mar.
Yo no tenía en tal ceremonia ninguna práctica. Así que convoqué al Reparador filipino y yo lo instruí en la fabricación de un ataúd.
!Pero Capitán, nosotros no tenemos material para hacer este ataúd! - El Reparador rechinó.
¿Quizá nosotros tenemos el tarpaulin? - pregunte.
!No Señor tampoco nosotros tenemos!!!
- Sólo ocupe pedazos de laminas de la pared de la cabina desocupada y únalos como un ataúd; pero cárguelo bien en las piernas, con bastante peso.
- Sí, Señor - con la sonrisa inconfundible el Reparador contestó.
Después de que en dos días el ataúd estaba acabado, viramos con esfuerzo al ancla, y nosotros navegamos hacia "Mar afuera."
Después de un estudio urgente de la Biblia, yo escogí un fragmento que parecía apropiado para esta circunstancia.
Cargado el ataúd con un grillete pesado ya cubierto con bandera alemana de pie en el lado de la cubierta principal.
Toda la tripulación acudió a la cubierta, al lado de estribor.
Yo empecé la ceremonia orando por nuestro Capitán.
Leí los Salmos convenientes de la Biblia, entonces:
-¡ Atención larga el ataúd!!! - yo instruí (la misma manera como dejar caer el ancla).
El ataúd pegó el agua y se rompió en partes pequeñas. Posteriormente, el Capitán salió fuera, hacia la superficie del agua.
- ¡Jesús, María!!! - Mayordomo gritaba histéricamente, y el resto de la tripulación estaba de pie asombrado.
! La alarma! ¡El Bote Salvavidas del barco! ¡Salvemos al Capitán! - Yo grité.
Los Filipinos se subieron al bote salvavidas y muy rápidamente lo bajaron al nivel del mar.
Ellos atraparon al Capitán, con el bichero del bote y colocaron el cuerpo en la cubierta del bote salvavidas. Nosotros izamos el bote salvavidas y el Capitán estaba de nuevo con nosotros.
¿ Qué hacemos ahora con él? - preguntó el Contramaestre.
- Póngalo en la cubierta y procedan a secarlo - yo dije desconcertado.
Posteriormente nosotros volvimos al fondeadero.
Capitán se puso adelante en la cubierta y él se secó rápidamente en el sol tropical.
Cubierto por una funda blanca, su cuerpo no fue molestado.
Filipinos sólo pasaban por el otro lado de la cubierta de la nave, temían que él se despertará. .
Los próximos días yo pensé cómo hacer el ataúd mas firme, de repente el Reparador golpeó mi puerta.
- Capitán, yo tengo una idea buena cómo esconder al capitán - él rechinó.
- ¡ Foucking me cago!!! Usted ya hizo un ataúd. Yo le dije que pusiera los grilletes pesados en las piernas del Capitán - yo grité enfadado.
- Si Señor, yo puse los grilletes, pero desgraciadamente yo no los amarre a las piernas del Capitán...
-Pero Capitán ahora yo tengo una idea muy buena...
-OK ¡Prosiga!!!
- Capitán, en la bodega 2 nosotros tenemos en la carga una cañería de acero, yo cortaré esa cañería y nosotros pondremos al "Hombre viejo" en esta cañería.
No es mala idea, yo pensé...
OK. Yo estaba de acuerdo, pero después de que usted corte, usted tiene que soldar y tapar ambos lados.
- Claro Capitán, nosotros haremos algunos agujeros en la cañería, y el hombre se hundirá.
- De acuerdo, usted ocupe a la gente y lo hace de esa manera.
Lo mismo que la primera vez, nosotros repetimos la ceremonia:
- ¡Atención larga la cañería!!! Yo ordeno.
Pero a la cañería no quería hundirse...
Aproximadamente dos horas nosotros esperamos y la cañería seguía flotando... asustado el Contramaestre Filipino decía, ese Capitán no se hundirá - él nadará hasta Hamburgo.
Por fin, el agua penetra en la cañería por los agujeros pequeños y Capitán se hundía en el Océano Atlántico.
Lejos de su propio país –cercano a la tierra africana hostil.
Esto sucedió en el mar... y es la vida del marinero.
Capt. W. Grycner
Un mes al ancla en la rada de un puerto africano ha sucedido algo terrible.
Lejana en la orilla la guerra estaba. Nosotros podíamos oír los sonidos de disparos desde tierra.
Nosotros no teníamos una valiosa carga y ciertamente debido a este los piratas no nos visitaron hasta ahora.
Pero el ambiente por la espera era muy desagradable. Nadie sabia cuánto tiempo nosotros esperaríamos por la entrada al puerto.
La tripulación no podía dormir en las noches con las cabinas calientes y a la espera del ataque pirata.
El Capitán un día entró en el Puente, llevando un pedazo de línea, y dijo:
- Yo voy a colgarme.
- Sí, Señor, contestó con la sonrisa invariable en la boca, el segundo oficial Filipino.
Pero después de algunas horas no volvió, y es que ese Capitán no hablaba en broma y él se colgó en su propio baño.
El mayordomo filipino que lo encontró corría como aterrorizado alrededor de la nave, gritando, :
¡Capitán se colgó! ¡Capitán se colgó!
Cuando nosotros cortamos la línea al Capitán, resultó; que no podíamos salvarlo porque el ya estaba muerto.
¡Jesús, María!! El mayordomo filipino afectado -gemía – ¿qué haremos nosotros ahora?
Como Primer Oficial yo tome el control de la nave y empecé informando a todos los involucrados, sobre lo que pasó.
La familia del capitán en Hamburgo preguntó por la deportación del cuerpo. Envie esta solicitud al dueño de la nave y yo intente conseguir esto a través del agente local. Pasaron unos días de completa ineficacia del agente.
Después de 5 días de espera, agente afirmó la resolución, que él no podía realizar la deportación de cuerpo.
- Aquí estamos en guerra, tenemos bastantes cuerpos en las calles, yo no puedo poner un ataúd especial de metal - lamentó al Agente.
El Capitán se coloco en su cabina caliente, porque nosotros no podíamos poner el cuerpo en el refrigerador de provisiones junto con la carne.
Nosotros teníamos un refrigerador pequeño, pero capitán no entró todo allí.
Un día Cocinero filipino me propuso que cortará el cuerpo en partes pequeñas y de algún modo lo congelará a ese refrigerador. Pero yo no estaba de acuerdo - afirmando, este Capitán tiene que quedarse en un pedazo.
El olor hediondo del cuerpo se había pasado alrededor de la nave.
Por fin, Hamburgo envió una recomendación: Organizar el Entierro del Mar.
Yo no tenía en tal ceremonia ninguna práctica. Así que convoqué al Reparador filipino y yo lo instruí en la fabricación de un ataúd.
!Pero Capitán, nosotros no tenemos material para hacer este ataúd! - El Reparador rechinó.
¿Quizá nosotros tenemos el tarpaulin? - pregunte.
!No Señor tampoco nosotros tenemos!!!
- Sólo ocupe pedazos de laminas de la pared de la cabina desocupada y únalos como un ataúd; pero cárguelo bien en las piernas, con bastante peso.
- Sí, Señor - con la sonrisa inconfundible el Reparador contestó.
Después de que en dos días el ataúd estaba acabado, viramos con esfuerzo al ancla, y nosotros navegamos hacia "Mar afuera."
Después de un estudio urgente de la Biblia, yo escogí un fragmento que parecía apropiado para esta circunstancia.
Cargado el ataúd con un grillete pesado ya cubierto con bandera alemana de pie en el lado de la cubierta principal.
Toda la tripulación acudió a la cubierta, al lado de estribor.
Yo empecé la ceremonia orando por nuestro Capitán.
Leí los Salmos convenientes de la Biblia, entonces:
-¡ Atención larga el ataúd!!! - yo instruí (la misma manera como dejar caer el ancla).
El ataúd pegó el agua y se rompió en partes pequeñas. Posteriormente, el Capitán salió fuera, hacia la superficie del agua.
- ¡Jesús, María!!! - Mayordomo gritaba histéricamente, y el resto de la tripulación estaba de pie asombrado.
! La alarma! ¡El Bote Salvavidas del barco! ¡Salvemos al Capitán! - Yo grité.
Los Filipinos se subieron al bote salvavidas y muy rápidamente lo bajaron al nivel del mar.
Ellos atraparon al Capitán, con el bichero del bote y colocaron el cuerpo en la cubierta del bote salvavidas. Nosotros izamos el bote salvavidas y el Capitán estaba de nuevo con nosotros.
¿ Qué hacemos ahora con él? - preguntó el Contramaestre.
- Póngalo en la cubierta y procedan a secarlo - yo dije desconcertado.
Posteriormente nosotros volvimos al fondeadero.
Capitán se puso adelante en la cubierta y él se secó rápidamente en el sol tropical.
Cubierto por una funda blanca, su cuerpo no fue molestado.
Filipinos sólo pasaban por el otro lado de la cubierta de la nave, temían que él se despertará. .
Los próximos días yo pensé cómo hacer el ataúd mas firme, de repente el Reparador golpeó mi puerta.
- Capitán, yo tengo una idea buena cómo esconder al capitán - él rechinó.
- ¡ Foucking me cago!!! Usted ya hizo un ataúd. Yo le dije que pusiera los grilletes pesados en las piernas del Capitán - yo grité enfadado.
- Si Señor, yo puse los grilletes, pero desgraciadamente yo no los amarre a las piernas del Capitán...
-Pero Capitán ahora yo tengo una idea muy buena...
-OK ¡Prosiga!!!
- Capitán, en la bodega 2 nosotros tenemos en la carga una cañería de acero, yo cortaré esa cañería y nosotros pondremos al "Hombre viejo" en esta cañería.
No es mala idea, yo pensé...
OK. Yo estaba de acuerdo, pero después de que usted corte, usted tiene que soldar y tapar ambos lados.
- Claro Capitán, nosotros haremos algunos agujeros en la cañería, y el hombre se hundirá.
- De acuerdo, usted ocupe a la gente y lo hace de esa manera.
Lo mismo que la primera vez, nosotros repetimos la ceremonia:
- ¡Atención larga la cañería!!! Yo ordeno.
Pero a la cañería no quería hundirse...
Aproximadamente dos horas nosotros esperamos y la cañería seguía flotando... asustado el Contramaestre Filipino decía, ese Capitán no se hundirá - él nadará hasta Hamburgo.
Por fin, el agua penetra en la cañería por los agujeros pequeños y Capitán se hundía en el Océano Atlántico.
Lejos de su propio país –cercano a la tierra africana hostil.
Esto sucedió en el mar... y es la vida del marinero.
Capt. W. Grycner
Śmierć kapitana
Śmierć kapitana
Staliśmy na redzie portu, w którym trwała wojna. Od afrykańskiego lądu dzień i noc dochodziły odgłosy strzelaniny. Było duszno i gorąco, a postój straszliwie się przeciągał. Szczęśliwie nie mieliśmy w ładowniach cennego ładunku, bo okolica roiła się od piratów. Ale i bez piratów wyczekiwanie stało się nie do zniesienia. Port, ze swą wojną, w ogóle się nami nie przejmował. Nie wiedzieliśmy, jak długo przyjdzie czekać. W kabinach było gorąco i marynarze ciągle chodzili niewyspani. Któregoś lepkiego popołudnia na mostku pojawił się kapitan ze sznurkiem w ręku. Był to Niemiec z Hamburga. Potrząsnął sznurkiem przed oczami Drugiego – Filipińczyka. - Idę się powiesić! – oznajmił stanowczo. - Yes, Sir! – szczeknął Drugi radośnie, który myślał, że chodzi o dobry żart. Ale po kilku godzinach okazało się, że kapitan nie żartował. Rzeczywiście powiesił się w swojej kabinie. Znalazł go Steward – Filipińczyk. Teraz biegał po statku, jak opętany i krzyczał: - Kapitan się powiesił! Kapitan się powiesił! Kiedy wreszcie go odcięliśmy, był już martwy bez żadnej wątpliwości.
Zupełnie nie mieliśmy co ratować. - Jezus Maria! – jęczał nadal Steward – Filipińczyk. – Co my teraz zrobimy? Byłem Pierwszym, więc objąłem dowództwo. Na początek poinformowałem załogę o samobójstwie kapitana. Zadzwoniłem też do Hamburga, do armatora.
Rodzina poprosiła o deportację ciała. Potem próbowałem załatwić to przez naszego agenta, ale zniknął na kilka upalnych dni. Pojawił się po tygodniu, aby oznajmić, że deportacji załatwić się nie da. Po pierwsze, strzelające miasto zajęte jest głównie swoją sytuacją. Po drugie, na ulicach leżą własne trupy i nikt nie ma głowy do ich sprzątania. - A po trzecie – zakończył – nigdzie nie można dostać metalowej trumny... W ten sposób martwy kapitan nadal leżał w swojej nagrzanej kabinie.
Upchnięcie go w prowiantowej chłodni nie wchodziło w rachubę. Mieliśmy jeszcze małą lodówkę, ale okazała się za ciasna dla byłego dowódcy. Kucharz – Filipińczyk zaproponował, że go potnie na kawałki, ale pomysł ten wydał mi się odrażający. Musiałem jednak coś zrobić, ponieważ słodkawy zapach wędrował już po pokładzie. Całymi dniami wisiałem więc na ukaefce, aż w końcu dostałem zgodę na pogrzeb morski. Nie miałem żadnej praktyki w tego rodzaju uroczystościach, lecz na wszelki wypadek poleciłem Cieśli – Filipińczykowi, aby zrobił trumnę. - Ale z czego, Sir? – zapiszczał Cieśla. – przecież nie mamy drzewa! - A brezent mamy? - Też nie ma, Sir ! - To wyrwij kawałek szotu i po krzyku... - Yes, Sir! - Tylko dobrze ją obciążcie w nogach ! - Yes, Sir! – z niezmiennym uśmiechem odpowiedział cieśla. Nazajutrz trumna była już gotowa. Podnieśliśmy więc kotwicę i wypłynęli na pełne morze. W trakcie krótkiej podróży przerzuciłem Biblię i wybrałem fragment, który wydał mi się stosowny na żałobną uroczystość. Później zatrzymałem statek. Filipińska załoga zebrała się na burcie i topniała w potwornym upale. Wszyscy spoglądali na trumnę, przykrytą niemiecką flagą. W krótkich słowach pożegnałem zmarłego, podnosząc jego zalety. Następnie odczytałem wybrany fragment Biblii.
Nie bardzo wiedziałem, jak polecić zrzucenie trumny do wody, więc wydałem komendę, jak przy rzucaniu kotwicy. - Let go coffin! Trumna spadła do wody i natychmiast rozleciała się na dziesiątki kawałków.
Po chwili martwy kapitan wypłynął na powierzchnię. Załoga osłupiała z wrażenia. - Alarm szalupowy! – Ratujmy Kapitana! - krzyknąłem. Marynarze rzucili się do łodzi i błyskawicznie spuścili ją na wodę.
Potem podpłynęli do ciała i zahaczyli je bosakiem. Niebawem były dowódca znowu był wśród nas. - No i co teraz? – zapytał mnie Bosman – Filipińczyk. Sęk w tym, że sam nie bardzo wiedziałem, co teraz. A przecież, jako dowódca, nie mogłem tego okazać. - Połóżcie go na pokładzie, niech wyschnie – zadysponowałem. Wkrótce ciało było suche na pieprz i problem powrócił. Przykryliśmy martwego kapitana prześcieradłem, a załoga omijała to miejsce szerokim łukiem.
Zabobonni Filipińczycy szeptali po cichu, że Kapitan jeszcze wstanie. Resztę dnia zajęło mi zastanawianie, skąd wytrzasnąć trumnę. Nagle zapukał do mnie cieśla. - Captain! Mamy w ładowniach stalowe rury – wydukał Cieśla – Filipińczyk, który również ruszał głową. – Może odciąć kawałek jednej z nich? To szerokie rury, ciało swobodnie się zmieści... - Mów pan dalej... - Boki się zaspawa. Trzeba też zrobić kilka dziur, aby rura
zatonęła... I tak właśnie zrobiliśmy. Ceremonia została powtórzona. - Let go pipe! – wydałem polecenie. Rura chlupnęła o wodę i popłynęła... nie chciała jednak utonąć! Znowu ten cholerny Cieśla spieprzył robotę, wywiercił za małe dziury – pomyślałem. - Kapitan płynie do Hamburga – zażartował Elektryk - Ta rura na pewno nie utonie – dodał z przerażeniem w oczach Steward. Goniliśmy za rurą jeszcze z dwie godziny, aż nabrała wody i utonęła. Były dowódca spoczął wreszcie na dnie oceanu. Daleko od swojej ziemi ojczystej, przy niegościnnych brzegach afrykańskich Zapewne leży tam do dziś.
Po pogrzebie wróciliśmy na redę. Znowu całymi dniami spoglądaliśmy na daleką panoramę afrykańskiego miasta, skąd dolatywały hałasy wojny. Teraz to ja byłem Kapitanem! Tak bywa w marynarskim życiu...
Staliśmy na redzie portu, w którym trwała wojna. Od afrykańskiego lądu dzień i noc dochodziły odgłosy strzelaniny. Było duszno i gorąco, a postój straszliwie się przeciągał. Szczęśliwie nie mieliśmy w ładowniach cennego ładunku, bo okolica roiła się od piratów. Ale i bez piratów wyczekiwanie stało się nie do zniesienia. Port, ze swą wojną, w ogóle się nami nie przejmował. Nie wiedzieliśmy, jak długo przyjdzie czekać. W kabinach było gorąco i marynarze ciągle chodzili niewyspani. Któregoś lepkiego popołudnia na mostku pojawił się kapitan ze sznurkiem w ręku. Był to Niemiec z Hamburga. Potrząsnął sznurkiem przed oczami Drugiego – Filipińczyka. - Idę się powiesić! – oznajmił stanowczo. - Yes, Sir! – szczeknął Drugi radośnie, który myślał, że chodzi o dobry żart. Ale po kilku godzinach okazało się, że kapitan nie żartował. Rzeczywiście powiesił się w swojej kabinie. Znalazł go Steward – Filipińczyk. Teraz biegał po statku, jak opętany i krzyczał: - Kapitan się powiesił! Kapitan się powiesił! Kiedy wreszcie go odcięliśmy, był już martwy bez żadnej wątpliwości.
Zupełnie nie mieliśmy co ratować. - Jezus Maria! – jęczał nadal Steward – Filipińczyk. – Co my teraz zrobimy? Byłem Pierwszym, więc objąłem dowództwo. Na początek poinformowałem załogę o samobójstwie kapitana. Zadzwoniłem też do Hamburga, do armatora.
Rodzina poprosiła o deportację ciała. Potem próbowałem załatwić to przez naszego agenta, ale zniknął na kilka upalnych dni. Pojawił się po tygodniu, aby oznajmić, że deportacji załatwić się nie da. Po pierwsze, strzelające miasto zajęte jest głównie swoją sytuacją. Po drugie, na ulicach leżą własne trupy i nikt nie ma głowy do ich sprzątania. - A po trzecie – zakończył – nigdzie nie można dostać metalowej trumny... W ten sposób martwy kapitan nadal leżał w swojej nagrzanej kabinie.
Upchnięcie go w prowiantowej chłodni nie wchodziło w rachubę. Mieliśmy jeszcze małą lodówkę, ale okazała się za ciasna dla byłego dowódcy. Kucharz – Filipińczyk zaproponował, że go potnie na kawałki, ale pomysł ten wydał mi się odrażający. Musiałem jednak coś zrobić, ponieważ słodkawy zapach wędrował już po pokładzie. Całymi dniami wisiałem więc na ukaefce, aż w końcu dostałem zgodę na pogrzeb morski. Nie miałem żadnej praktyki w tego rodzaju uroczystościach, lecz na wszelki wypadek poleciłem Cieśli – Filipińczykowi, aby zrobił trumnę. - Ale z czego, Sir? – zapiszczał Cieśla. – przecież nie mamy drzewa! - A brezent mamy? - Też nie ma, Sir ! - To wyrwij kawałek szotu i po krzyku... - Yes, Sir! - Tylko dobrze ją obciążcie w nogach ! - Yes, Sir! – z niezmiennym uśmiechem odpowiedział cieśla. Nazajutrz trumna była już gotowa. Podnieśliśmy więc kotwicę i wypłynęli na pełne morze. W trakcie krótkiej podróży przerzuciłem Biblię i wybrałem fragment, który wydał mi się stosowny na żałobną uroczystość. Później zatrzymałem statek. Filipińska załoga zebrała się na burcie i topniała w potwornym upale. Wszyscy spoglądali na trumnę, przykrytą niemiecką flagą. W krótkich słowach pożegnałem zmarłego, podnosząc jego zalety. Następnie odczytałem wybrany fragment Biblii.
Nie bardzo wiedziałem, jak polecić zrzucenie trumny do wody, więc wydałem komendę, jak przy rzucaniu kotwicy. - Let go coffin! Trumna spadła do wody i natychmiast rozleciała się na dziesiątki kawałków.
Po chwili martwy kapitan wypłynął na powierzchnię. Załoga osłupiała z wrażenia. - Alarm szalupowy! – Ratujmy Kapitana! - krzyknąłem. Marynarze rzucili się do łodzi i błyskawicznie spuścili ją na wodę.
Potem podpłynęli do ciała i zahaczyli je bosakiem. Niebawem były dowódca znowu był wśród nas. - No i co teraz? – zapytał mnie Bosman – Filipińczyk. Sęk w tym, że sam nie bardzo wiedziałem, co teraz. A przecież, jako dowódca, nie mogłem tego okazać. - Połóżcie go na pokładzie, niech wyschnie – zadysponowałem. Wkrótce ciało było suche na pieprz i problem powrócił. Przykryliśmy martwego kapitana prześcieradłem, a załoga omijała to miejsce szerokim łukiem.
Zabobonni Filipińczycy szeptali po cichu, że Kapitan jeszcze wstanie. Resztę dnia zajęło mi zastanawianie, skąd wytrzasnąć trumnę. Nagle zapukał do mnie cieśla. - Captain! Mamy w ładowniach stalowe rury – wydukał Cieśla – Filipińczyk, który również ruszał głową. – Może odciąć kawałek jednej z nich? To szerokie rury, ciało swobodnie się zmieści... - Mów pan dalej... - Boki się zaspawa. Trzeba też zrobić kilka dziur, aby rura
zatonęła... I tak właśnie zrobiliśmy. Ceremonia została powtórzona. - Let go pipe! – wydałem polecenie. Rura chlupnęła o wodę i popłynęła... nie chciała jednak utonąć! Znowu ten cholerny Cieśla spieprzył robotę, wywiercił za małe dziury – pomyślałem. - Kapitan płynie do Hamburga – zażartował Elektryk - Ta rura na pewno nie utonie – dodał z przerażeniem w oczach Steward. Goniliśmy za rurą jeszcze z dwie godziny, aż nabrała wody i utonęła. Były dowódca spoczął wreszcie na dnie oceanu. Daleko od swojej ziemi ojczystej, przy niegościnnych brzegach afrykańskich Zapewne leży tam do dziś.
Po pogrzebie wróciliśmy na redę. Znowu całymi dniami spoglądaliśmy na daleką panoramę afrykańskiego miasta, skąd dolatywały hałasy wojny. Teraz to ja byłem Kapitanem! Tak bywa w marynarskim życiu...
"Death of a Captain"
"Death of a Captain"
Our month at anchor on the road of Africa port was lasting horribly long.
There was a war somewhere far away from the ship, but we could sometimes hear shooting sounds. We did not have a valuable cargo, so we had not been visited by pirates until now, but the atmosphere of expectation was very heavy.
Nobody knew how long we would have to wait for entry to the port.
The crew was not sleeping well in the hot cabins, and waited for a pirate attack.
One day the captain came to the bridge, carrying a piece of line and stated:
"I am going to hang myself."
The Second Officer, a Filipino, answered with a smile:
„Yes, sir."
But after a few hours we found out the captain was not joking, and he hanged himself in his bath.
The Filipino steward, who found him, was running like mad around the ship shouting: "The captain hanged himself!!! The captain hanged himself!!!"
When we cut down the captain, the story got out. We couldn’t rescue him because he was already gone.
"Jesus, Mary," groaned the weeping Filipino steward, "what will we do now??"
As Chief Officer, I took over command of the ship and began informing everybody concerned about what had happened. The captain's family was living in Hamburg. They asked for the body to be sent to them. The ship owner and I tried to settle this through the local agent. A few days passed with no success.
After 5 days of pressing, the agent declared he could not settle deportation of the body.
"There is a war; plenty of bodies lie on the streets. I cannot get the special metal coffin," lamented the agent.
The captain lay in his hot cabin because we could not put the body into the provisions refrigerator together with the meat. We had a small refrigerator, but it was not large enough for the captain.
One day the Filipino cook proposed to me that he cut the body into small parts so that it would fit into the refrigerator, but I would not agree.
The captain should remain in one piece- I said –I thought, maybe he wants prepare Captain’s soup...
But the stinking smell of the body was spreading throughout the ship.
At last, Hamburg sent a recommendation: to arrange a burial at sea.
I did not have any experience or practice with such a ceremony. So I called on the Filipino fitter and instructed him to make a coffin.
"But captain," he said,” we have no material to make a coffin!"
"Perhaps we have a tarpaulin?" I asked.
"No Sir, we do not have that either!" he responded.
"So just tear out a piece of the wall from the spare cabin and nail it together as a coffin, only load him well in the legs."
"Yes sir," answered the fitter with a smile.
After two days the coffin was finished. I heaved up the anchor and we sailed to the open sea. After an urgent study of the Bible, I chose a fragment which seemed to be appropriate under the circumstances. Loaded with heavy shackle and covered with a German flag, the coffin stood on the port side of the main deck.
All the crew was on the ship's side. I began the ceremony by praying for our captain. I read a suitable Psalm from the Bible and then ordered:
"Let go the coffin!!" just as I would for dropping anchor.
The coffin hit the water and broke into small parts. The captain floated out onto the surface of the water.
"Jesus, Mary," the steward swore to himself hysterically, and the rest of the crew became alarmed.
"Alarm! Boat Drill! Let's save the captain!" I shouted.
Filipinos threw themselves into a lifeboat and lowered it into the water very quickly. They caught the captain with a boat hook and drew the body into the lifeboat. We picked up the lifeboat and the captain was with us again.
"What do we do with him now?" asked the boatswain.
"Put him on the deck and let him dry," I said, confused.
We returned to anchorage. The captain lay on the deck and dried quickly in the tropical sun. Covered by a white sheet, his body was not disturbed.
The Filipinos walked on the other side of the ship, frightened that he would wake up. During the next few days I thought intensely about how to make a coffin, when suddenly the fitter knocked on my door.
"Captain, I have a good idea how to hide the Captain," he squeaked.
"Fucking shit!!! You already did one coffin. I told you to put heavy shackles in the captain's legs!" I shouted angrily.
"Sir, I put on shackles, but unfortunately I did not fasten them to the captain's legs. But this time captain I have a really good idea."
"OK. Go ahead."
"Captain, in hold number two we have in our cargo one steel pipe. I will cut that pipe and we can put the „Old Man” into this pipe."
"Not a bad idea," I thought. "OK," I agreed, „but after you cut, you have to weld both sides."
"Of course captain, we will make some holes in the pipe, so that it will sink."
"OK,” I said,” take some people and do it that way."
Just like the first time, we repeated the ceremony.
"Let the pipe go!" I ordered. But the pipe did not sink.
We sailed about two hours following the drifting pipe.
The frightened Filipinos said the captain would not sink, he would swim to Hamburg. Finally, water started to penetrate the pipe through the small holes and the Captain sunk into the Atlantic Ocean, far from his own country, close to an unfriendly African land.
Everything can happen at sea...and that is the sailor's life..
Our month at anchor on the road of Africa port was lasting horribly long.
There was a war somewhere far away from the ship, but we could sometimes hear shooting sounds. We did not have a valuable cargo, so we had not been visited by pirates until now, but the atmosphere of expectation was very heavy.
Nobody knew how long we would have to wait for entry to the port.
The crew was not sleeping well in the hot cabins, and waited for a pirate attack.
One day the captain came to the bridge, carrying a piece of line and stated:
"I am going to hang myself."
The Second Officer, a Filipino, answered with a smile:
„Yes, sir."
But after a few hours we found out the captain was not joking, and he hanged himself in his bath.
The Filipino steward, who found him, was running like mad around the ship shouting: "The captain hanged himself!!! The captain hanged himself!!!"
When we cut down the captain, the story got out. We couldn’t rescue him because he was already gone.
"Jesus, Mary," groaned the weeping Filipino steward, "what will we do now??"
As Chief Officer, I took over command of the ship and began informing everybody concerned about what had happened. The captain's family was living in Hamburg. They asked for the body to be sent to them. The ship owner and I tried to settle this through the local agent. A few days passed with no success.
After 5 days of pressing, the agent declared he could not settle deportation of the body.
"There is a war; plenty of bodies lie on the streets. I cannot get the special metal coffin," lamented the agent.
The captain lay in his hot cabin because we could not put the body into the provisions refrigerator together with the meat. We had a small refrigerator, but it was not large enough for the captain.
One day the Filipino cook proposed to me that he cut the body into small parts so that it would fit into the refrigerator, but I would not agree.
The captain should remain in one piece- I said –I thought, maybe he wants prepare Captain’s soup...
But the stinking smell of the body was spreading throughout the ship.
At last, Hamburg sent a recommendation: to arrange a burial at sea.
I did not have any experience or practice with such a ceremony. So I called on the Filipino fitter and instructed him to make a coffin.
"But captain," he said,” we have no material to make a coffin!"
"Perhaps we have a tarpaulin?" I asked.
"No Sir, we do not have that either!" he responded.
"So just tear out a piece of the wall from the spare cabin and nail it together as a coffin, only load him well in the legs."
"Yes sir," answered the fitter with a smile.
After two days the coffin was finished. I heaved up the anchor and we sailed to the open sea. After an urgent study of the Bible, I chose a fragment which seemed to be appropriate under the circumstances. Loaded with heavy shackle and covered with a German flag, the coffin stood on the port side of the main deck.
All the crew was on the ship's side. I began the ceremony by praying for our captain. I read a suitable Psalm from the Bible and then ordered:
"Let go the coffin!!" just as I would for dropping anchor.
The coffin hit the water and broke into small parts. The captain floated out onto the surface of the water.
"Jesus, Mary," the steward swore to himself hysterically, and the rest of the crew became alarmed.
"Alarm! Boat Drill! Let's save the captain!" I shouted.
Filipinos threw themselves into a lifeboat and lowered it into the water very quickly. They caught the captain with a boat hook and drew the body into the lifeboat. We picked up the lifeboat and the captain was with us again.
"What do we do with him now?" asked the boatswain.
"Put him on the deck and let him dry," I said, confused.
We returned to anchorage. The captain lay on the deck and dried quickly in the tropical sun. Covered by a white sheet, his body was not disturbed.
The Filipinos walked on the other side of the ship, frightened that he would wake up. During the next few days I thought intensely about how to make a coffin, when suddenly the fitter knocked on my door.
"Captain, I have a good idea how to hide the Captain," he squeaked.
"Fucking shit!!! You already did one coffin. I told you to put heavy shackles in the captain's legs!" I shouted angrily.
"Sir, I put on shackles, but unfortunately I did not fasten them to the captain's legs. But this time captain I have a really good idea."
"OK. Go ahead."
"Captain, in hold number two we have in our cargo one steel pipe. I will cut that pipe and we can put the „Old Man” into this pipe."
"Not a bad idea," I thought. "OK," I agreed, „but after you cut, you have to weld both sides."
"Of course captain, we will make some holes in the pipe, so that it will sink."
"OK,” I said,” take some people and do it that way."
Just like the first time, we repeated the ceremony.
"Let the pipe go!" I ordered. But the pipe did not sink.
We sailed about two hours following the drifting pipe.
The frightened Filipinos said the captain would not sink, he would swim to Hamburg. Finally, water started to penetrate the pipe through the small holes and the Captain sunk into the Atlantic Ocean, far from his own country, close to an unfriendly African land.
Everything can happen at sea...and that is the sailor's life..
piątek, 22 lipca 2011
Udostępnianie : Funkcje aplikacji Toolbar - Toolbar - Pomoc
Udostępnianie : Funkcje aplikacji Toolbar - Toolbar - Pomoc: "Strona — wysłana za pomocą Google Toolbar"
czwartek, 21 lipca 2011
Włodzimierz Grycner | nakanapie.pl
Włodzimierz Grycner | nakanapie.pl: "Strona — wysłana za pomocą Google Toolbar"
wtorek, 19 lipca 2011
I am Johnson
I am Johnson Zamustrowałem jako asystent na s/s “Poznań II”. - Zamelduj się do Johnsona - powiedział trapowy. - A kto to jest? - spytałem. - Chief z pokładu, nie może się ciebie doczekać. Zapukałem zatem do kabiny Chiefa. - Dzień dobry, panie Chiefie, zamustrowałem jako pański
asystent... - A, jesteś gagatku - powiedział mały, gruby brodacz. Potem stanął przy mnie - a sięgał mi pod pachę - i silnie się naprężając, donośnie pierdnął. - Śmierdzi co? – zapytał, rechocąc ze śmiechu. - Ano śmierdzi – odrzekłem zdumiony. Jak się potem okazało, był to jeden z najlepszych kawałów Chiefa, którego nazywano Johnson. Podobno wykrył kiedyś na statku aferę szpiegowską, a jej hasłem rozpoznawczym była odzywka I am Johnson. Afera zakończyła się rehabilitacją dwóch marynarzy, którzy zresztą odsiedzieli po dwa lata. A Johnson z awansu i bez dyplomu został Chiefem. Po pierwszej morskiej wachcie, Johnson zaprosił mnie do swojej kabiny. - As, masz flaszkę? - Mam. - To przynieś, wypijemy na zapoznanie. Wypiłem potem kieliszek, bo resztę wlał w swój bebech Johnson. No i dobrze, rzekłem sobie, nie wypada mi przecież pić z Chiefem. Jakież było moje zdziwienie, gdy Kapitan na mostku stwierdził: - Słyszałem, panie As, że pan pije! Zamurowało mnie. Nic nie odpowiedziałem, bo co tu mówić? Ale postanowiłem się Johnsonowi odwdzięczyć. Z czasem poznawałem go coraz lepiej. - Panie As, ile jest 6 razy 9? - krzyczał z nawigacyjnej. - Trzydzieści, panie Chiefie! – odwrzasnąłem, myśląc że mnie ładuje. Zapanowała chwilowa cisza - chyba liczył słupki - a potem krzyk: - Panie As, co mnie pan ładujesz! - Aha, to ty taki jesteś zdolny – pomyślałem – już ja cię
upilnuję... Na naszym starym parowcu trzeba było wdrapywać się na najwyższy pokład pelengowy, żeby złapać namiary na kompasie magnetycznym do pozycji nawigacyjnej. Zauważyłem, że mój Chief, schodząc z pelengowego, usilnie powtarzał pod nosem trzy namiary, żeby ich nie zapomnieć. Za którymś razem, gdy leciał zdyszany z góry i szeptał, złapałem go za rękaw i powiedziałem: - Panie Chiefie, statek z prawej. - Panie As, kurwa, nie widzisz pan, że łapię namiary? Następnie znowu popędził na pelengowy. A ja tę wypróbowaną metodę stosowałem później wiele razy, niezmiennie z tym samym efektem. Jednak pewnego razu Johnson zadziwił mnie całkowicie. - Panie Chiefie, niech pan sprawdzi pozycję Asa, coś mi się tu nie zgadza z radarową - stwierdził Kapitan. Jak zawsze, Chief wdrapał się na pelengowy. Potem przez cały czas szeptał namiary, aby w końcu dopaść mapy i zapisać cztery dane. - Niewiarygodne – pomyślałem zdumiony, zerkając z boku, jak Johnson wykreśla pozycję - czyżby nagłe olśnienie? Tymczasem Johnson szczęknął cztery razy ekierkami, po czym krzyknął do Starego: - Ma pan rację, panie Kapitanie, pozycja jest dokładnie tam, gdzie pańska z radaru. - Widzi pan, panie As? - powiedział Stary z satysfakcją. - Widzę - odpowiedziałem z głupawym uśmiechem. Przyglądając się namiarom, już wiedziałem co jest grane. Nagle Kapitan wziął ekierki i zaczął wykreślać namiary Chiefa. - Co mi tu pan, kurwa, wykreślił, panie Chiefie? Przecież ta pozycja wychodzi na lądzie! Johnson mamrotał niewyraźnie, że coś widocznie mu się pochrzaniło, a ja – szeroko uśmiechnięty - już leciałem robić nowe namiary. W kolejnym rejsie robiliśmy kółka na redzie Gdyni, kompensując dewiację kompasu magnetycznego. Było już ciemno, gdy zszedł dewiator. Na mostku pojawił się zalany Kapitan, w ciemnych, słonecznych okularach na nosie. Oparł się o bulaj i wydał komendę: - Tak trzymać, cała naprzód! Sternik odpowiedział i zaczęliśmy jechać prosto na falochron. Po pewnym czasie Chief zorientował się w sytuacji i przyleciał do mnie: - Panie As, niech pan coś zrobi! - Dlaczego ja? Ja tu jestem tylko asystentem! Ale na pewno będę trzymał się skrzydła mostku, gdy już hukniemy w ten falochron! Chief bał się Starego, więc latał po mostku jak oparzony. Nie chcąc go drażnić, podpowiadał, że może by tak zmienić kurs. - Ni chuja! Tak trzymać, cała naprzód! – darł się Kapitan na całe gardło. Sternik zaczął się niecierpliwić, bo mimo ciemności widać było szybko zbliżający się falochron. Nagle Chief podjął dramatyczną decyzję, dopadł do jednego z dwóch stojących telegrafów i dał stop maszyna. Stary odwrócił się i spytał: - Kto, kurwa, dał stop? - Ja, panie Kapitanie - odpowiedział Johnson – wydawało mi się, że pan powiedział stop... - Ni chuja! Cała naprzód! - ryknął znowu Stary i przesunął rączkę drugiego telegrafu na całą naprzód. Chief znowu zaczął biegać po mostku, jakby miał sraczkę.
W końcu nie wytrzymał, dopadł pierwszego telegrafu i dał całą wstecz. - Co to jest? Co tu się dzieje? – wrzasnął Kapitan. - Cała wstecz, panie Kapitanie - stwierdził Chief. - Ni chuja, ma być cała naprzód! - krzyknął „Stary”, przestawiając rączkę drugiego telegrafu. - A wała, cała wstecz! – wrzasnął zdeterminowany Chief. W chwilę później ujrzałem dziwny widok. Kapitan mocował się z Johnsonem, a każdy z nich usiłował, zapanować nad rączką swojego telegrafu. Wtedy z Maszyny odebrałem telefon: - Co tam się dzieje? Jak mamy jechać, do cholery? - Dawajcie całą wstecz – rzekłem spokojnie. A potem dopadłem sternika i poleciłem mu ster prawo na burtę. Statek kręcił tuż przed falochronem w prawo, a moi dzielni dowódcy nadal szarpali się z telegrafami. Kiedy wreszcie wykręciliśmy, zadzwoniłem do maszyny, że już wszystko OK. Potem jechaliśmy prawidłowo w morze, a kiedy Johnson kapnął się, że kierunek jest dobry, odpuścił Staremu i telegraf został na całej naprzód. Stary, zadowolony ze zwycięstwa, ryknął triumfalnie: - Tak trzymać! Potem pojechaliśmy do Finlandii. A tam fiński pilot, gdy tylko znalazł się na pokładzie, natychmiast gdzieś zniknął. Jechaliśmy więc sami z Johnsonem między skałami, nie mając dobrej mapy i praktycznie nie znając trasy. Okazało się, że pilot w mozolnej drodze na mostek został wciągnięty do kabiny Starego. Johnson później dzwonił tam wiele razy i prosił, żeby pilot przyszedł na mostek. W końcu odniosło to skutek, bo kapitan z pilotem doczłapali się do nas. Byli jednak w stanie wskazującym na spożycie. Mimo tego, pilot przejął prowadzenie statku; ja kontrolowałem pozycję.
Ale mapa się skończyła i już nic nie było wiadomo. Stanąłem więc na skrzydle z lornetką. Nagle tuż przed dziobem wyskoczyły z wody skały. Dopadłem Johnsona i pokazałem mu, co nas czeka. - Skały! Skały! – wrzasnął Johnson do pilota ostrzegawczo. - O key, o key, no problem - odpowiedział z flegmą pilot i wolno podniósł lornetkę do oczu. Nagle ryknął, jakby go ktoś oblał gorącą wodą: - Skały! Prawo na burtę! Przeszliśmy obok tych skał ledwo, ledwo. Niemal je musnęliśmy. Pilot ze Starym natychmiast wytrzeźwieli. I takie to były początki mojej kariery oficerskiej w tamtych czasach.
Niekiedy dziwiłem się, że statki jeszcze pływają, a niektórzy kapitanowie, ciągle pijani, nie mieli w życiu żadnej awarii.
asystent... - A, jesteś gagatku - powiedział mały, gruby brodacz. Potem stanął przy mnie - a sięgał mi pod pachę - i silnie się naprężając, donośnie pierdnął. - Śmierdzi co? – zapytał, rechocąc ze śmiechu. - Ano śmierdzi – odrzekłem zdumiony. Jak się potem okazało, był to jeden z najlepszych kawałów Chiefa, którego nazywano Johnson. Podobno wykrył kiedyś na statku aferę szpiegowską, a jej hasłem rozpoznawczym była odzywka I am Johnson. Afera zakończyła się rehabilitacją dwóch marynarzy, którzy zresztą odsiedzieli po dwa lata. A Johnson z awansu i bez dyplomu został Chiefem. Po pierwszej morskiej wachcie, Johnson zaprosił mnie do swojej kabiny. - As, masz flaszkę? - Mam. - To przynieś, wypijemy na zapoznanie. Wypiłem potem kieliszek, bo resztę wlał w swój bebech Johnson. No i dobrze, rzekłem sobie, nie wypada mi przecież pić z Chiefem. Jakież było moje zdziwienie, gdy Kapitan na mostku stwierdził: - Słyszałem, panie As, że pan pije! Zamurowało mnie. Nic nie odpowiedziałem, bo co tu mówić? Ale postanowiłem się Johnsonowi odwdzięczyć. Z czasem poznawałem go coraz lepiej. - Panie As, ile jest 6 razy 9? - krzyczał z nawigacyjnej. - Trzydzieści, panie Chiefie! – odwrzasnąłem, myśląc że mnie ładuje. Zapanowała chwilowa cisza - chyba liczył słupki - a potem krzyk: - Panie As, co mnie pan ładujesz! - Aha, to ty taki jesteś zdolny – pomyślałem – już ja cię
upilnuję... Na naszym starym parowcu trzeba było wdrapywać się na najwyższy pokład pelengowy, żeby złapać namiary na kompasie magnetycznym do pozycji nawigacyjnej. Zauważyłem, że mój Chief, schodząc z pelengowego, usilnie powtarzał pod nosem trzy namiary, żeby ich nie zapomnieć. Za którymś razem, gdy leciał zdyszany z góry i szeptał, złapałem go za rękaw i powiedziałem: - Panie Chiefie, statek z prawej. - Panie As, kurwa, nie widzisz pan, że łapię namiary? Następnie znowu popędził na pelengowy. A ja tę wypróbowaną metodę stosowałem później wiele razy, niezmiennie z tym samym efektem. Jednak pewnego razu Johnson zadziwił mnie całkowicie. - Panie Chiefie, niech pan sprawdzi pozycję Asa, coś mi się tu nie zgadza z radarową - stwierdził Kapitan. Jak zawsze, Chief wdrapał się na pelengowy. Potem przez cały czas szeptał namiary, aby w końcu dopaść mapy i zapisać cztery dane. - Niewiarygodne – pomyślałem zdumiony, zerkając z boku, jak Johnson wykreśla pozycję - czyżby nagłe olśnienie? Tymczasem Johnson szczęknął cztery razy ekierkami, po czym krzyknął do Starego: - Ma pan rację, panie Kapitanie, pozycja jest dokładnie tam, gdzie pańska z radaru. - Widzi pan, panie As? - powiedział Stary z satysfakcją. - Widzę - odpowiedziałem z głupawym uśmiechem. Przyglądając się namiarom, już wiedziałem co jest grane. Nagle Kapitan wziął ekierki i zaczął wykreślać namiary Chiefa. - Co mi tu pan, kurwa, wykreślił, panie Chiefie? Przecież ta pozycja wychodzi na lądzie! Johnson mamrotał niewyraźnie, że coś widocznie mu się pochrzaniło, a ja – szeroko uśmiechnięty - już leciałem robić nowe namiary. W kolejnym rejsie robiliśmy kółka na redzie Gdyni, kompensując dewiację kompasu magnetycznego. Było już ciemno, gdy zszedł dewiator. Na mostku pojawił się zalany Kapitan, w ciemnych, słonecznych okularach na nosie. Oparł się o bulaj i wydał komendę: - Tak trzymać, cała naprzód! Sternik odpowiedział i zaczęliśmy jechać prosto na falochron. Po pewnym czasie Chief zorientował się w sytuacji i przyleciał do mnie: - Panie As, niech pan coś zrobi! - Dlaczego ja? Ja tu jestem tylko asystentem! Ale na pewno będę trzymał się skrzydła mostku, gdy już hukniemy w ten falochron! Chief bał się Starego, więc latał po mostku jak oparzony. Nie chcąc go drażnić, podpowiadał, że może by tak zmienić kurs. - Ni chuja! Tak trzymać, cała naprzód! – darł się Kapitan na całe gardło. Sternik zaczął się niecierpliwić, bo mimo ciemności widać było szybko zbliżający się falochron. Nagle Chief podjął dramatyczną decyzję, dopadł do jednego z dwóch stojących telegrafów i dał stop maszyna. Stary odwrócił się i spytał: - Kto, kurwa, dał stop? - Ja, panie Kapitanie - odpowiedział Johnson – wydawało mi się, że pan powiedział stop... - Ni chuja! Cała naprzód! - ryknął znowu Stary i przesunął rączkę drugiego telegrafu na całą naprzód. Chief znowu zaczął biegać po mostku, jakby miał sraczkę.
W końcu nie wytrzymał, dopadł pierwszego telegrafu i dał całą wstecz. - Co to jest? Co tu się dzieje? – wrzasnął Kapitan. - Cała wstecz, panie Kapitanie - stwierdził Chief. - Ni chuja, ma być cała naprzód! - krzyknął „Stary”, przestawiając rączkę drugiego telegrafu. - A wała, cała wstecz! – wrzasnął zdeterminowany Chief. W chwilę później ujrzałem dziwny widok. Kapitan mocował się z Johnsonem, a każdy z nich usiłował, zapanować nad rączką swojego telegrafu. Wtedy z Maszyny odebrałem telefon: - Co tam się dzieje? Jak mamy jechać, do cholery? - Dawajcie całą wstecz – rzekłem spokojnie. A potem dopadłem sternika i poleciłem mu ster prawo na burtę. Statek kręcił tuż przed falochronem w prawo, a moi dzielni dowódcy nadal szarpali się z telegrafami. Kiedy wreszcie wykręciliśmy, zadzwoniłem do maszyny, że już wszystko OK. Potem jechaliśmy prawidłowo w morze, a kiedy Johnson kapnął się, że kierunek jest dobry, odpuścił Staremu i telegraf został na całej naprzód. Stary, zadowolony ze zwycięstwa, ryknął triumfalnie: - Tak trzymać! Potem pojechaliśmy do Finlandii. A tam fiński pilot, gdy tylko znalazł się na pokładzie, natychmiast gdzieś zniknął. Jechaliśmy więc sami z Johnsonem między skałami, nie mając dobrej mapy i praktycznie nie znając trasy. Okazało się, że pilot w mozolnej drodze na mostek został wciągnięty do kabiny Starego. Johnson później dzwonił tam wiele razy i prosił, żeby pilot przyszedł na mostek. W końcu odniosło to skutek, bo kapitan z pilotem doczłapali się do nas. Byli jednak w stanie wskazującym na spożycie. Mimo tego, pilot przejął prowadzenie statku; ja kontrolowałem pozycję.
Ale mapa się skończyła i już nic nie było wiadomo. Stanąłem więc na skrzydle z lornetką. Nagle tuż przed dziobem wyskoczyły z wody skały. Dopadłem Johnsona i pokazałem mu, co nas czeka. - Skały! Skały! – wrzasnął Johnson do pilota ostrzegawczo. - O key, o key, no problem - odpowiedział z flegmą pilot i wolno podniósł lornetkę do oczu. Nagle ryknął, jakby go ktoś oblał gorącą wodą: - Skały! Prawo na burtę! Przeszliśmy obok tych skał ledwo, ledwo. Niemal je musnęliśmy. Pilot ze Starym natychmiast wytrzeźwieli. I takie to były początki mojej kariery oficerskiej w tamtych czasach.
Niekiedy dziwiłem się, że statki jeszcze pływają, a niektórzy kapitanowie, ciągle pijani, nie mieli w życiu żadnej awarii.
Kapitan „Rdza”
Kapitan „Rdza”
Różnych miałem Kapitanów, zanim dorobiłem się czterech pasków.
U Anglika, na przykład, byłem Pierwszym Oficerem. I ten Anglik krzyczał do mnie w samo południe:
- Chief, do diabła, kto tak stuka? Czy oni nie wiedzą, że ja śpię?
A ja na to: - Kapitan, sorry, ale trzeba zakonserwować nadbudówkę... - To niech sobie stukają na dziobie. - Ale tam już wystukane! - To, do cholery, niech stukają jeszcze raz! Jego przeciwieństwem był kapitan Niemiec, który mustrując przedstawił się załodze:
- Nazywają mnie Kapitan Rdza.
A do mnie powiedział:
- Chief, ja ten statek odrdzewię! Statek, jak na swoje dwadzieścia dwa lata, był w bardzo dobrym stanie. Filipińczycy, żeby wypracować więcej nadgodzin, stukali rdzę nawet w nocy. Kapitańskie odrdzewianie zaczęło się już następnego dnia. Zobaczyłem Starego, jak tłucze rdzę na zrębnicy lukowej przy pomocy maszyny do stukania. Praca taką maszyną jest ciężka i straszliwie hałaśliwa. Po kilku godzinach od trzymania młotków każdemu ręce drżą, jak pijakowi. A nasz Kapitan Rdza pracował bez oddechu cały dzień. Pomyślałem, że to tylko taka pokazówka, potem padnie. Ale nie! Następne dwa dni były takie same! Nie mogłem sobie pozwolić, żeby być gorszym. Wezwałem Bosmana.
Kazałem mu przygotować drugą maszynę do stukania. I zacząłem odrdzewiać z drugiej strony zrębnicy lukowej. Stary stukał osiem godzin i miał jeszcze cztery godziny wachty morskiej. Ja, żeby być lepszy, stukałem sześć godzin, ale miałem jeszcze dziesięć godzin wachty. Trwało to kilka miesięcy. W morzu pracowałem szesnaście godzin, zamiast dziesięciu. Oczywiście, za te same pieniądze. Ręce mi drżały. I cały się trząsłem od tej cholernej maszyny. Ale przecież nie mogłem być gorszy, niż Stary.
A Kapitan Rdza codziennie mierzył, ile to wystukaliśmy. Potem przeliczał na godzinę i stwierdzał: - Chief, zrobił pan dzisiaj dziesięć centymetrów więcej! Ale ja to zrobiłem lepiej! Uważałem, że było inaczej. Ale co było robić. Co tydzień ustalaliśmy wspólny plan odrdzewiania. Ale natychmiast po rozpoczęciu prac Stary przerzucał marynarzy w inne miejsca. Wówczas wpadałem do jego kabiny i pytałem:
- Kapitanie, ty jesteś pierwszym oficerem, czy ja? - Oczywiście, że ty. - To dlaczego przestawiasz mi ciągle ludzi? - Bo pomyślałem, że jeszcze można by zrobić w innych miejscach... Potem ustalaliśmy nowy plan pracy, a za kilka dni cała historia się powtarzała od początku. Pewnego razu Kapitan Rdza zawołał mnie do swojej kabiny. Pokazał płaty grubej na trzy centymetry rdzy, które leżały na stole. - Chief! Znalazłem na tym statku taką rdzę! To musi zobaczyć armator! Oczy mi wyszły na wierzch ze zdziwienia. Nigdzie nie widziałem na statku tak grubej rdzy. Potem wezwałem Bosmana i zapytałem, skąd Stary wziął taką rdzę? - Chief, on zerwał i zniszczył cały szot! Wyrwał stamtąd rdzę, która tam tkwiła od dwudziestu dwóch lat! Strasznie się zdenerwowałem. Nie dość, że Stary zdemolował całą ścianę w mesie, to jeszcze chce armatorowi wcisnąć taki kit, że wcześniej, zanim on nastał, nie odrdzewialiśmy statku dokładnie. Przyczaiłem się, przypilnowałem. Gdy tylko Stary wyszedł na chwilę ze swej kabiny, zabrałem z jego stołu te kawałki rdzy i wypieprzyłem je za burtę. Po kilkunastu minutach rozlało się po statku wycie Starego. - Chief, gdzie jest moja rdza?! Wbiegłem do jego kabiny. Ale on wył dalej. Nagle przerwał. Rąbnął pięścią w stół. I czekał na wyjaśnienie, łypiąc wściekle na mnie okiem. Udałem głupa. - Jaka rdza, panie Kapitanie? - No ta, co tu leżała na stole! - Żadnej rdzy nie widziałem - odpowiedziałem z lodowatym spokojem.
I wyszedłem z kabiny. Na tym skończyło się odrdzewianie Kapitana Rdzy.
A po kilku miesiącach armator sprzedał statek na złom.
Różnych miałem Kapitanów, zanim dorobiłem się czterech pasków.
U Anglika, na przykład, byłem Pierwszym Oficerem. I ten Anglik krzyczał do mnie w samo południe:
- Chief, do diabła, kto tak stuka? Czy oni nie wiedzą, że ja śpię?
A ja na to: - Kapitan, sorry, ale trzeba zakonserwować nadbudówkę... - To niech sobie stukają na dziobie. - Ale tam już wystukane! - To, do cholery, niech stukają jeszcze raz! Jego przeciwieństwem był kapitan Niemiec, który mustrując przedstawił się załodze:
- Nazywają mnie Kapitan Rdza.
A do mnie powiedział:
- Chief, ja ten statek odrdzewię! Statek, jak na swoje dwadzieścia dwa lata, był w bardzo dobrym stanie. Filipińczycy, żeby wypracować więcej nadgodzin, stukali rdzę nawet w nocy. Kapitańskie odrdzewianie zaczęło się już następnego dnia. Zobaczyłem Starego, jak tłucze rdzę na zrębnicy lukowej przy pomocy maszyny do stukania. Praca taką maszyną jest ciężka i straszliwie hałaśliwa. Po kilku godzinach od trzymania młotków każdemu ręce drżą, jak pijakowi. A nasz Kapitan Rdza pracował bez oddechu cały dzień. Pomyślałem, że to tylko taka pokazówka, potem padnie. Ale nie! Następne dwa dni były takie same! Nie mogłem sobie pozwolić, żeby być gorszym. Wezwałem Bosmana.
Kazałem mu przygotować drugą maszynę do stukania. I zacząłem odrdzewiać z drugiej strony zrębnicy lukowej. Stary stukał osiem godzin i miał jeszcze cztery godziny wachty morskiej. Ja, żeby być lepszy, stukałem sześć godzin, ale miałem jeszcze dziesięć godzin wachty. Trwało to kilka miesięcy. W morzu pracowałem szesnaście godzin, zamiast dziesięciu. Oczywiście, za te same pieniądze. Ręce mi drżały. I cały się trząsłem od tej cholernej maszyny. Ale przecież nie mogłem być gorszy, niż Stary.
A Kapitan Rdza codziennie mierzył, ile to wystukaliśmy. Potem przeliczał na godzinę i stwierdzał: - Chief, zrobił pan dzisiaj dziesięć centymetrów więcej! Ale ja to zrobiłem lepiej! Uważałem, że było inaczej. Ale co było robić. Co tydzień ustalaliśmy wspólny plan odrdzewiania. Ale natychmiast po rozpoczęciu prac Stary przerzucał marynarzy w inne miejsca. Wówczas wpadałem do jego kabiny i pytałem:
- Kapitanie, ty jesteś pierwszym oficerem, czy ja? - Oczywiście, że ty. - To dlaczego przestawiasz mi ciągle ludzi? - Bo pomyślałem, że jeszcze można by zrobić w innych miejscach... Potem ustalaliśmy nowy plan pracy, a za kilka dni cała historia się powtarzała od początku. Pewnego razu Kapitan Rdza zawołał mnie do swojej kabiny. Pokazał płaty grubej na trzy centymetry rdzy, które leżały na stole. - Chief! Znalazłem na tym statku taką rdzę! To musi zobaczyć armator! Oczy mi wyszły na wierzch ze zdziwienia. Nigdzie nie widziałem na statku tak grubej rdzy. Potem wezwałem Bosmana i zapytałem, skąd Stary wziął taką rdzę? - Chief, on zerwał i zniszczył cały szot! Wyrwał stamtąd rdzę, która tam tkwiła od dwudziestu dwóch lat! Strasznie się zdenerwowałem. Nie dość, że Stary zdemolował całą ścianę w mesie, to jeszcze chce armatorowi wcisnąć taki kit, że wcześniej, zanim on nastał, nie odrdzewialiśmy statku dokładnie. Przyczaiłem się, przypilnowałem. Gdy tylko Stary wyszedł na chwilę ze swej kabiny, zabrałem z jego stołu te kawałki rdzy i wypieprzyłem je za burtę. Po kilkunastu minutach rozlało się po statku wycie Starego. - Chief, gdzie jest moja rdza?! Wbiegłem do jego kabiny. Ale on wył dalej. Nagle przerwał. Rąbnął pięścią w stół. I czekał na wyjaśnienie, łypiąc wściekle na mnie okiem. Udałem głupa. - Jaka rdza, panie Kapitanie? - No ta, co tu leżała na stole! - Żadnej rdzy nie widziałem - odpowiedziałem z lodowatym spokojem.
I wyszedłem z kabiny. Na tym skończyło się odrdzewianie Kapitana Rdzy.
A po kilku miesiącach armator sprzedał statek na złom.
Rio de Janeiro
Rio de Janeiro
Wreszcie ziściły się nasze marynarskie sny. Oto m/s „Generał Zawadzki” wpłynął do najpiękniejszego portu świata – Rio de Janeiro. Na dodatek zacumowaliśmy w samym centrum miasta! I mieliśmy stać tu przez miesiąc! Tyle bowiem zamierzano załadowywać nas żelazem... Żyć, nie umierać.
- Halo, jest tam gdzieś kapitan? - wołał po polsku za burtą piskliwy kobiecy głos.
Wychyliłem się ze skrzydła i spojrzałem w dół. Przy burcie kołysał się lekko na wodzie piękny jacht. Z jego pokładu machały ku nam nieznane dziewczęta.
- Jestem tutaj! - odkrzyknąłem zaskoczony, że w Rio de Janeiro nawet dziewczyny mówią po polsku.
- Czy możemy wejść na pokład?
- Oczywiście! Już opuszczamy trap!
Opuściliśmy trap, a po chwili wdrapała się na pokład „Zawadzkiego” kolorowa, rozgadana kilkunastoosobowa wycieczka, z przewagą dziewcząt! W strojach plażowych! Prowadziła ją pani Irena. Kiedy już usiedliśmy w salonie, okazało się, że pani Irena jest nie tylko z pochodzenia Polką i właścicielką pięknego jachtu, ale także wicedyrektorem amerykańskiego banku Chase w Rio. Zaś towarzyszący jej mąż, Hiszpan Carlos, był dyrektorem miejscowej elektrowni.
Reszta towarzystwa to ich przyjaciele. Oczywiście z tak zwanej socjety. Przyjęliśmy ich wszystkich ze staropolską gościnnością, po czym zostałem zaproszony z Ochmistrzem na jacht. Poczułem się prawdziwym milionerem. Załoga jachtu roznosiła zimne trunki, a my pożeglowaliśmy wokół wysp Rio, gdzie widoki dosłownie zapierały dech. Od czasu do czasu zażywaliśmy kąpieli. Podziwiałem statuę Chrystusa, stojącą na górze Corcovado, jeden z symboli Rio. Urzekała wspaniała plaża Copacabana, o której już nawet śpiewano piosenki. W oddali Głowa Cukru, na którą właśnie wolniutko wdrapywała się linowa kolejka.
I taki był początek mojej brazylijskiej przygody. W następnych dniach pani Irena z Carlosem często zapraszali mnie na ciąg dalszy wspólnych szaleństw. Odwiedzaliśmy inne jachty, bywałem w ich domu, a nawet w niezwykle ekskluzywnym klubie, który czynny był na okrągło. Mieścił się na jednej z wysp, pilnowali go goryle i było tam właściwie wszystko. W pewnej chwili pomyślałem, że można by w tym klubie spędzić resztę życia, bawiąc się, zajadając frykasy i uprawiając różne sporty.
Naturalnie, gdyby się było milionerem.
Ale pewnego razu Carlos zabrał mnie samochodem do dzielnicy biedy, która rozlewała się na wzgórzach wokół Rio. Te nędzne domki z blachy i kartonów nazywały się favelas. Między domami, w błocie i śmieciach, bawiły się dzieci i poszczekiwały wychudzone psy. Byłem zaszokowany i przerażony.
W pewnej chwili zatrzymał nas uzbrojony strażnik. Carlos opuścił szybkę.
- A, pan Carlos! Proszę jechać...
- Nie boisz się tu wjeżdżać, Carlos? – zapytałem później.
- Mnie tu wszyscy znają. Daję im prąd z naszej elektrowni. Za darmo!
Ku mojemu zdziwieniu, przejechaliśmy bezpiecznie. W dodatku wszyscy nas pozdrawiali. Było to bardzo przyjemne, chociaż nie przytłumiło widoku okropnej nędzy, jaka wyzierała tu z każdego kąta. Rio de Janeiro, jedno z najsłynniejszych miast świata, pulsujące bogactwem, karnawałem, pięknem, ukazało mi nagle swoją drugą twarz. Potem, przez dłuższy czas, chodziłem przygnębiony. Poczułem bowiem całą swoją bezsilność. Zrozumiałem, że nasz świat nie jest do naprawienia. A próby jego naprawy nie są na siły jednego człowieka.
Na statek przyjechał shipchandler, Piotr. On także swobodnie rozmawiał po polsku. Jego ojciec, pułkownik u Andersa, ożenił się we Włoszech w czasie wojny.
On był owocem tego związku. Jego wizyta pozwoliła mi zapomnieć o favelas i otrząsnąć się z przygnębienia. Piotr pomagał mojej załodze w różnych sprawach, woził nas na wycieczki, nieustannie opowiadał kawały, a nawet zawiózł nas na koncert Erika Claptona. Jako pół krwi Włoch, zaprosił mnie któregoś popołudnia do Klubu Włoskiego na przyjęcie. Było wspaniale. Stoły suto zastawione. Prawdziwa włoska orkiestra. Soliści śpiewający neapolitańskie serenady. W klubie siostra Piotra, Marysia, tańczyła tylko ze mną. Wszakże byliśmy bacznie obserwowani przez włoską mamę i resztę zazdrosnych Włochów. Zdołała mi jednak wyznać, że mimo swojej czterdziestki wciąż czeka na wymarzonego Polaka, gdyż tylko Polakowi jest zdecydowana oddać rękę.
Którejś niedzieli zajechał na „Zawadzkiego” polski ksiądz, pod przewodnictwem którego pojechaliśmy wszyscy do kościoła, na mszę. W kościele ksiądz najpierw nas pobłogosławił, a potem – już w trakcie kazania – wyraził wdzięczność kapitanowi, że przywiózł załogę do kościoła, a nie do knajpy. Po mszy zebraliśmy się w obszernej zakrystii, gdzie ksiądz podjął nas kawą i słodyczami. Mieliśmy możliwość poznania miejscowej Polonii. Polskie zakonnice z uśmiechem podawały słodycze, a my opowiadaliśmy brazylijskim rodakom o kraju, do którego bardzo tęsknili. Jedna z sióstr poprosiła mnie o polską banderę dla polskiej szkoły w Rio. No i oczywiście ją dostała.
Dostaliśmy też zaproszenie na wieczór do Klubu Polskiego. A tam, na wieść, że mają zawitać marynarze z kraju, dosłownie zawrzało. Potem już tylko sala huczała od toastów, a polskie dziewczyny z Rio porywały moich chłopaków do tańca. Wystartowałem w zaimprowizowanym konkursie, wygrywając butelkę whisky.
Potem wzięła ona udział w licytacji, z której dochód przeznaczony był na polską szkołę w Rio. Ze wszech miar był to bardzo udany wieczór. Zawarliśmy wtedy wiele przyjaźni, które przetrwały próbę czasu.
Mimo tych wszystkich zdarzeń natury towarzyskiej i naszego zapracowania na statku, znaleźliśmy jednak czas na Rio by Night. I muszę od razu przyznać, że niewiele jest tak wesołych miejsc na świecie, jak Rio de Janeiro. W niezliczonych nocnych klubach, dyskotekach, barach i restauracjach trwał, po prostu, nieustający karnawał. Przewalały się tam tysiące ludzi. Zalane potokami światła ulice tańczyły w rytm brazylijskiej muzyki. Wszystko to razem miało zniewalający urok. W ekskluzywnych churrascarias kilkunastu kelnerów, odzianych w narodowe stroje, dwoiło się, i troiło, aby obsłużyć wygłodniałych nocą smakoszy. Oferowano – między innymi naturalnie – czterdzieści różnych gatunków mięs, a każdy nadziany na inną szpadę. Mięso popijało się czerwonym winem, lub caipirinha, czyli bimbrem zmieszanym z cukrem, cytryną i lodem.
Zauważyłem, że najlepiej bawili się Grecy. Tłukli w tańcu nieprawdopodobne ilości talerzy, które kelnerki znosiły im bez szemrania. Potem jedli i pili, aby w chwilę później zanurzyć się w seksownej Lambadzie.Takie widoki uderzały w nas, jak obuchem. Zwłaszcza, że cała sala wyłożona była ogromnymi lustrami, w których odbijały się tańczące nagie, piękne dziewczęta. W pewnej chwili zgasło światło, a na środku sali zaczął się najprawdziwszy karnawał. Oto zatańczyły sambę smukłe dziewczyny w bogatych, karnawałowych strojach, a po chwili nagła zmiana nastroju i nastąpiła Macumba, czyli tutejsza indiańska magia przemieszana z elementami religii katolickiej. A kiedy już wydawało się, że utkniemy w tym nastroju na amen, znowu szybki rytm Lambady. Szybko porwałem do tańca najpiękniejszą dziewczynę, a kiedy szepnąłem jej do ucha, że jestem Polakiem, wyznała w szeptanym rewanżu, że jej dziadek nazywał się Walasek.
Subskrybuj:
Posty (Atom)